Marihuana jako naturalny lek o szerokim spektrum zastosowania w medycynie. Konopie medyczne jako źródło związków chemicznych o różnej budowie, wykazała aktywność farmakologiczną. Najważniejszymi związkami są fitokannabinoidy oraz terpeny. Marihuana sprawdza się w takich chorobach jak padaczka czy stwardnienie rozsiane oraz onkologii w przeciwdziałaniu wymiotom i nudnościom. Jak również w bólu i utracie apetytu oraz chorobach zapalnych jelit czy chorobie Parkinsona lub zespole Tourette’a. Również medyczna marihuana znajdzie swoje zastosowanie w schizofrenii i jaskrze. Najnowsze badania udowadniają, że medyczna marihuana sprawdza się u pacjentów w trakcie i po przejściu koronawirusa (COVID-19). Synergia działania związków obecnych w marihuanie. Obecna wiedza na temat leczenia medyczną marihuaną opiera się na temat jej synergistycznego działania i klinicznego zastosowania w leczeniu wybranych chorób. Wiele leków stosowanych w dzisiejszych czasach w medycynie wywodzi się z surowców roślinnych.
Marihuana to jeden z najstarszych gatunków roślin używanych przez ludzi do wielu celów leczniczych. Konopie posiada zastosowanie nie tylko medyczne ale również używana jest do produkcji tkanin. Pierwsze użycie konopi przez ludzi miało miejsce 10 000 lat temu, pod koniec epoki lodowcowej. Najstarsza chińska farmakopea „Shen Nung Pen Ts’ao Ching”, jest pierwszym historycznym dowodem stosowania konopi indyjskich w medycynie tradycyjnej. Definicja Cannabis sativa była celem wielu badań ze względu na jej zróżnicowanie morfologiczne i chemiczne. Obecnie przyjęta klasyfikacja wyróżnia dwie odmiany marihuany Sativa i Indica. W każdym z nich występują dwie główne odmiany, uprawna i dzika. Roślina rozwija zarówno osobniki męskie, jak i żeńskie. Suszone kwiatostany z roślin żeńskich znane są jako marihuana. Zawiera żywicę, która jest źródłem fitokannabinoidów. Oczyszczona żywica znana jest jako haszysz. Indica jest uprawiana do użytku rekreacyjnego, podczas gdy sativa zyskała ostatnio wiele uwagi jako źródło medycznej marihuany.
Możliwość interakcji pomiędzy składnikami różnych produktów konopnych jest wysoka ze względu na bogactwo związków. W konopiach indyjskich zidentyfikowano ponad 100 kannabinoidów. Najbardziej znanymi, sławnymi i odpowiedzialnymi za ich działanie farmakologiczne są psychoaktywny Δ9- tetrahydrokannabinol (THC) i kannabidiol (CBD). Kannabinoidy te produkowane są w roślinie w formie kwasowej i wymagają dekarboksylacji, która spowodowana jest głównie wysoką temperaturą. W roślinie występują również inne kannabinoidy, takie jak kannabigerol (CBG) oraz kannabichromen (CBC) i kannabidiwaryna (CBDV) czy kannabinol (CBN). Do tej pory zgłoszono obecność ponad 600 związków, z ponad 150 różnymi terpenami w tym monoterpenami i seskwiterpenami. Także di- i triterpenami, a także cukrami, steroidami oraz kwasami tłuszczowymi. Także niekannabinoidowymi fenolami czy flawonoidami oraz fenylopropanoidami, alkany i związki azotowe. Ekstrakt z kwiatów konopi ma większą moc niż pojedyncze izolowane kannabinoidy. Kannabinoidy mogą oddziaływać ze sobą synergistycznie, co nazywa się „efektem entourage”.
Potencjał konopi był początkowo mierzony przez zawartość THC. Z biegiem lat zawartość THC w produktach dostępnych na całym świecie wzrosła. Stosowanie produktów o wysokiej zawartości THC i niskiej zawartości CBD może prowadzić do skutków ubocznych. Badanie kliniczno-kontrolne wykazało, że podawanie konopi bogatych w THC może wiązać się ze zwiększonym ryzykiem psychozy u pacjentów, głównie gdy poziom CBD był stosunkowo niski. Stosunek THC do CBD jest istotny w określaniu siły rośliny konopi. CBD nie powoduje euforii. Naukowcy potwierdzili nawet jego działanie przeciwpsychotyczne i przeciwlękowe oraz zmniejszenie niektórych skutków ubocznych THC. Uważa się, że jednoczesne stosowanie CBD i THC ma łagodniejszy efekt. Dodatkowo korzystne wydaje się wstępne leczenie CBD przed podaniem THC. W jednym badaniu CBD zapobiegało przejściowym objawom psychotycznym wywołanym przez THC. Dlatego tak ważne jest przeciwdziałanie psychotycznym i innym skutkom ubocznym THC. Poprzez stosowanie preparatów zawierających zarówno THC jak i CBD.
Zdecydowana większość produktów CBD jest łatwo dostępna dla pacjentów jako suplementy diety lub dodatki do żywności. CBD podaje się (przy zmniejszającej się biodostępności) jako: wapowanie lub palenie, czopki (dopochwowe lub doodbytnicze). Również śluzówka podjęzykowa lub ustna i spraye do nosa oraz kapsułki i miejscowe (balsamy czy kremy i szampony lub olejki). Na rynku dostępne są różne produkty o wysokiej zawartości THC, haszysz oraz marihuana i oleje (np. olej RSO). Kilka produktów jest zarejestrowanych do celów medycznych. Należą do nich medyczna marihuana i preparaty olejowe na bazie ekstraktów z marihuany. Wysoko oczyszczone ekstrakty zawierające określony stosunek THC i CBD oraz syntetyczne kannabinoidy.
Aby odróżnić kannabinoidy syntetyczne od naturalnych, te ostatnie są zwykle określane jako fitokannabinoidy. Syntetyczne kannabinoidy dostępne na rynku to między innymi Dronabinol. Który jest wskazany u osób dorosłych w leczeniu anoreksji związanej z utratą masy ciała. U pacjentów z zespołem nabytego niedoboru odporności (AIDS) oraz nudnościami i wymiotami związanymi z chemioterapią przeciwnowotworową. Nabilone, który jest wskazany w leczeniu nudności i wymiotów związanych z chemioterapią u pacjentów. Którzy nie zareagowali odpowiednio na konwencjonalne leczenie przeciwwymiotne. Syntetyczny związek nie ma możliwości interakcji z marihuaną, która ma do zaoferowania i zyskuje podobny efekt farmakologiczny jak CBD i THC.
Układ endokannabinoidowy odpowiada za regulację wielu funkcji życiowych. W tym uczenia się, pamięci, nastroju, lęku, uzależnienia od narkotyków, zachowań żywieniowych, percepcji bólu, modulacji oraz funkcji układu sercowo-naczyniowego. Składa się z receptorów kannabinoidowych, endogennych ligandów, wtórnych przekaźników i szlaków degradacji endokannabinoidów. System ten jest nadal badany, ale jak dotąd odkryto i opisano trzy receptory: CB1, kannabinoid, CB2 i receptor sprzężony z białkiem G 55 (GPR55 ). Są one zlokalizowane na zewnątrz i wewnątrzkomórkowo w mitochondriach, aparacie Golgiego i jądrze. Receptory znajdujące się na błonach komórkowych są sprzężone z białkiem G. Układ endokannabinoidowy jest regulowany przez endokannabinoidy, które są wytwarzane w odpowiedzi na aktywność sieci neuronowej. To endogenne ligandy wytwarzane przez organizm ludzki. Dwa główne to anandamid (AEA) i 2-arachidonyloglicerol (2-AG). Pochodne kwasu arachidonowego, prekursora wielu cząstek endogennych, takich jak prostaglandyny, prostacykliny, tromboksany i leukotrieny.
Te endokannabinoidy są produkowane na żądanie z prekursorów błonowych i fosfolipidów i nie są przechowywane w pęcherzykach, jak inne neuroprzekaźniki, są natychmiast uwalniane. Po wykonaniu wracają do neuronów presynaptycznych, aby przyłączyć się do tamtejszych receptorów. Po ich aktywacji zwiększa się napływ jonów potasu do komórki, co prowadzi do hiperpolaryzacji błony. W rezultacie zmniejsza się prawdopodobieństwo uwolnienia neuroprzekaźników z neuronów presynaptycznych. Uniemożliwia łączenie się z innymi neuroprzekaźnikami, takimi jak kwas-aminomasłowy (GABA). Glutaminian czy acetylocholina, oddziałując na różne funkcje ośrodkowego układu nerwowego. Stymulacja receptorów kannabinoidowych może prowadzić do osłabienia ich odpowiedzi, w zależności od rodzaju neuronów, na które działają. Receptory CB1 pośredniczą w modulacji bólu, przetwarzaniu pamięci, funkcjach motorycznych i psychoaktywności. Znajdują się głównie w mózgu. Największą gęstość osiągają w takich strukturach jak hipokamp, móżdżek, zwoje podstawy mózgu. Kora mózgowa, podwzgórze, zespół nerwu błędnego grzbietowego i rdzeń kręgowy. Ponadto w strukturach odpowiedzialnych za kontrolę funkcji oddechowych znajduje się kilka receptorów.
CB1 receptor dominuje w interneuronach hamujących GABA w tylnym rogu rdzenia kręgowego nad neuronami pobudzającymi, przy czym AEA jest jego głównym ligandem. Receptory CB2 są głównie związane z układem odpornościowym i znajdują się głównie w śledzionie, układzie pokarmowym, obwodowym układzie nerwowym i jądrach. Chociaż kilka z nich znajduje się w mózgu, ich funkcja w tym narządzie jest niejasna. Znajomość dokładnej lokalizacji receptorów pozwala zrozumieć, jak działa marihuana na organizm. Pobudzenie tych receptorów ogranicza uwalnianie chemokin i neutrofili oraz migrację makrofagów, a ponadto wpływa na zmniejszenie przewlekłych procesów zapalnych i przewlekłego bólu. Zarówno CB1, jak i CB2 znajdujące się na komórkach tucznych są zaangażowane w działanie przeciwzapalne kannabinoidów.
Agoniści receptorów kannabinoidowych, tacy jak THC, nieselektywnie pobudzają receptory kannabinoidowe, wywołując niefizjologiczną odpowiedź, ponieważ enzymy hydrolityczne ich nie metabolizują. Długofalowe działanie THC może zmniejszyć ilość receptora CB1, a w konsekwencji osłabić wrażliwość układu endokannabinoidowego. Syntetyczne kannabinoidy są uważane za „superagonistów”, ponieważ wywierają długotrwały wpływ na układ endokannabinoidowy. Związki te nie są już endokannabinoidami, ponieważ nie działają na receptory kannabinoidowe. Mimo to mają działanie przeciwzapalne i hamują ból, działając na przejściowy potencjalny receptor waniloidowy typu 1 (TRPV1) i wiążąc się z receptorem aktywowanym przez proliferatory peroksysomów (PPAR). CBD może prowadzić do wzrostu poziomu endokannabinoidów, prawdopodobnie zmieniając ich metabolizm i regulując ich wychwyt zwrotny. Układ endokannabinoidowy ma utrzymywać homeostazę w organizmie, a zaburzenia w jego funkcjonowaniu mogą prowadzić do różnych stanów patologicznych.
Z fitochemicznego i farmakologicznego punktu widzenia fitokannabinoidy wydają się być najważniejszymi związkami. Produkowane są głównie w marihuanie. Do tej pory w marihuanie opisano ponad 100 różnych fitokannabinoidów, niektóre z nich są produktami rozpadu oryginalnych związków. Fitokannabinoidy mają 21 atomów węgla lub w przypadku form karboksylowanych 22. W produkcję prekursorów kannabinoidów zaangażowane są dwa szlaki. Pierwszy to szlak poliketydowy, który wytwarza kwas oliwetolowy. Drugi to ścieżka zlokalizowana w plastydach, prowadząca do difosforanu geranylu (GPP). CBD i THC są syntetyzowane przez niezależną cyklizację kwasu kannabigerolowego. Reakcja oksydazy prowadząca do uzyskania CBD może się zakończyć na tym etapie, ale może również zajść podczas palenia lub z powodu kwaśnego środowiska, wraz z niewielkimi ilościami ∆9- tetrahydrokannabinolu i ∆8- tetrahydrokannabinolu. Dane ilościowe wskazują, że dominującymi pierwotnymi fitokannabinoidami świeżej konopi jest kwas Δ9 -tetrahydrokannabinolowy (THCA). Kwas kannabidiolowy (CBDA) i kwas kannabinowy (CBNA).
Podczas ogrzewania THCA i CBDA są przekształcane w dwa najważniejsze fitokannabinoidy produkowane przez konopie. Marihuana, mianowicie Δ9-tetrahydrokannabinol i kannabidiol. Konopie odmiana sativa zwykle zawiera więcej CBD niż THC, podczas gdy konopie indica zazwyczaj zawiera więcej THC niż CBD. Marihuana odmiana sativa charakteryzuje się niskim poziomem THC. Istnieje jednak wiele odmian hybrydowych, takich jak Skunk (75% sativa i 25% indica ). Proces hybrydyzacji pozwala na stworzenie nowych szczepów o wybranych cechach. Po stworzeniu hybryd z konopi ruderalis, który ma właściwości samokwitnienia (kwiaty pojawiają się raczej w zależności od wieku rośliny niż warunków oświetleniowych), uzyskana hybryda ma odpowiednią zawartość kannabinoidów i właściwości samokwitnienia. Otrzymuje się również szczepy o wysokiej zawartości THC. Europejski raport wykazał znaczny wzrost średniej ilości THC w żywicy i suszonych konopiach. Fitokannabinoidy są rozpuszczalne w lipidach i niepolarnych rozpuszczalnikach organicznych. Ich lipofilność jest następująca: CBG, CBC kannabitriol CBT, CBD kannabielsoina CBE, THC, CBDV, CBN kannabicyklina CBL.
Kannabidiol został po raz pierwszy wyizolowany w 1940 roku, a jego strukturę opisano w latach 60. Jest głównym składnikiem fitokannabinoidowym konopi. Nie ma efektu psychoaktywnego. Też nie wpływa na aktywność lokomotoryczną, temperaturę ciała, pamięć ani sedację u użytkownika i nie powoduje nadużyć, ale może mieć działanie przeciwpsychotyczne. Olej CBD hamuje również wychwyt zwrotny anandamidu i może zwiększać poziom anandamidu zgodnie z hamowaniem FAAH. CBD jest również modulatorem allosterycznym receptorów opioidowych μ i δ. Oprócz układu endokannabinoidowego wykazuje aktywność wobec receptorów serotoninowych. Jego działanie przeciwzapalne i immunosupresyjne może wynikać ze zdolności do stymulacji receptorów A1A adenozynowych. CBD może również zmniejszyć skutki uboczne THC, nadając mu lepszy profil bezpieczeństwa. W swojej obecności, w niskich stężeniach, może antagonizować CB1, zapobiegając tachykardii i lękowi oraz zmniejszając sedację i uczucie głodu.
CBD ma działanie przeciwzapalne, przeciwutleniające, przeciwbólowe, przeciwlękowe, przeciwnowotworowe, przeciwdrgawkowe, przeciwwymiotne, immunomodulujące i neuroprotekcyjne. Przeciwpadaczkowe działanie CBD badano w leczeniu niektórych rodzajów padaczki. Wyniki wykazały możliwą skuteczność w leczeniu padaczki dziecięcej. W czerwcu 2018 r. roztwór doustny został zatwierdzony przez amerykańską Agencję ds. Żywności i Leków. Został zatwierdzony do leczenia napadów padaczkowych w zespole Lennoxa-Gastauta (LGS) i zespole Draveta (DS) od drugiego roku życia. Właściwości przeciwlękowe CBD zostały wykazane u ludzi. Jest do stosowania w nowotworach, stanach zapalnych, cukrzycy i chorobach neurodegeneracyjnych. Nie ma szkodliwych skutków. CBD, będący składnikiem nabiksimoli, był stosowany w leczeniu bólu nowotworowego u osób niereagujących na opioidy.
Kannabinoidy typu kannabigerol stanowią najbardziej zróżnicowaną strukturalnie klasę fitokannabinoidów. Mogą mieć różne modyfikacje grupy izoprenylowej, rdzenia rezorcynowego i różnych podstawników. Do 2005 roku zgłoszono osiem związków tego typu, a ostatnio dodano dziewięć nowych. W tej klasie kannabinoidów największe znaczenie mają CBG i kannabigerowaryna. Pierwszym związkiem wyizolowanym z żywicy konopi był kannabigerol. Roślina jest bogata w CBG, który nie ma działania psychoaktywnego. Jego forma kwasowa, czyli CBGA, może służyć jako potencjalny prekursor dla innych kannabinoidów. Ostatnio uzyskano hybrydę marihuany bogatą w ten składnik.
CBG hamuje wychwyt zwrotny anandamidu, a powinowactwo do receptorów CB1 i CB2 jest niskie. Jest słabym agonistą TRPV1 i TRPV2. Silnym agonistą TRPA1 i silnym antagonistą TRPM 8. Jego niekannabinoidowe działanie opiera się na zdolności do blokowania receptora 5-HT1A i aktywacji receptora α2 adrenergicznego. CBG stymuluje receptor α2, hamuje uwalnianie katecholamin, powoduje sedację, analgezję i rozluźnienie mięśni. Badania wykazały możliwe neuroprotekcyjne działanie kannabigerolu w chorobie Huntingtona. Co więcej, może być obiecującym związkiem w leczeniu jaskry, raka prostaty i nieswoistych zapaleń jelit. Inne źródła podają jego działanie antybiotykowe, przeciwgrzybicze, przeciwbólowe, przeciwutleniające i przeciwzapalne.
Inną biologicznie aktywną grupą związków występujących w marihuanie są terpeny. W konopiach występuje ponad 150 różnych terpenów . Większość z nich nie jest wyjątkowa dla konopi, występują w wielu roślinach z różnych rodzin. Terpeny są syntetyzowane jak kannabinoidy we włoskach. Średnia zawartość terpenów w marihuanie waha się od 0,5 do 3,5%; można je również zidentyfikować w dymie i oparach powstających podczas palenia lub waporyzacji. Wydaje się, że istnieje ścisły związek między zawartością kannabinoidów w roślinie a zawartością terpenów. Będąc głównymi metabolitami wtórnymi oprócz kannabinoidów, mogą być stosowane jako markery chemotaksonomiczne. Terpeny są klasyfikowane według liczby fragmentów pięciowęglowych znanych jako jednostki izoprenowe. Te znalezione w marihuanie obejmują dziesięciowęglowe monoterpeny, piętnastowęglowe seskwiterpeny i trzydziestowęglowe triterpeny. Mono i seskwiterpeny zostały znalezione w częściach rośliny, takich jak liście, korzenie i kwiaty. Wśród monoterpenów możemy wyróżnić dominujące składniki lotnej frakcji terpenowej: D-limonen, linalol, β-mircen, terpinolen oraz α- i β-pinen.
Seskwiterpeny, w tym β-kariofilen i α-humulen, znajdują się w znacznych ilościach w ekstraktach z marihuany. Triterpeny znajdują się w korzeniach konopi. Są to friedelina i epifriedelanol, a także β-amyryna we włóknach konopi. W oleju z nasion konopi wykryto cykloartenol, dammaradienol i β-amyrynę. Istnieją dwa główne szlaki biosyntezy terpenów pochodzenia roślinnego. Pierwszym z nich jest szlak plastydowego fosforanu metyloerytrytolu (MEP) odpowiedzialny za produkcję monoterpenów, diterpenów i tetraterpenów. Drugi, szlak cytozolowego kwasu mewalonowego (MVA), bierze udział w syntezie seskwiterpenów i triterpenów. Początkowymi substratami szlaków są pirogronian i acetylo-CoA. Są one przekształcane w difosforan izopentenylu (IPP), a następnie izomeryzowane do difosforanu dimetyloallilu (DMAPP). W szlaku MEP zachodzi kondensacja IPP i DMAPP oraz tworzenie GPP, który jest prekursorem monoterpenów. W szlaku MVA łączą się dwie cząsteczki IPP i jedna DMPP, co prowadzi do powstania difosforanu farnezylu (FPP), który jest prekursorem seskwiterpenów i triterpenów.
Porównano profil terpenowy konopi sativa i indica, odmiana sativa w celu rozróżnienia ich według profili terpenowych. W roślinach pierwszej odmiany stwierdzono większe ilości β-mircenu i limonenu lub α-pinenu. Z drugiej strony profile terpenowe marihuany odmiana sativa okazała się bardziej złożona. W niektórych roślinach dominował α-terpinolen lub α-pinen, w innych dominował β-myrcen, któremu towarzyszył α-terpinolen lub trans-β-ocimen. Różne profile terpenów mają wpływ na zapach i smak konopi. Zapach marihuany odmiana sativa określany jest jako ziołowy lub słodki, podczas gdy aromat marihuana odmiana indica określana jest jako drażniąca i śmierdząca. Związki terpenowe są źródłem charakterystycznego zapachu rośliny, niektóre z nich, takie jak β-kariofilen i tlenek kariofilenu, wykorzystywane są do szkolenia psów do wykrywania marihuany czy haszyszu. Niektóre terpeny znajdują się tylko w świeżej roślinie ze względu na ich lotny charakter na przykład α-pinen i limonen.
Warunki środowiskowe i dojrzałość rośliny wpływają na ilość produkowanych przez roślinę terpenów i ich rozmieszczenie. Terpeny znalezione w konopiach mają szeroką gamę właściwości biologicznych. Nerolidol, stanowiący 0,09% terpenów konopi, jest aktywny przeciwko malarii i leiszmaniozie. D-limonen ma właściwości cytotoksyczne, immunostymulujące i przeciwlękowe. β-amyryna została uznana za związek o właściwościach przeciwbólowych, przeciwzapalnych i przeciwlękowych. α-Pinene wykazuje poprawę zdolności zapamiętywania, ponieważ działa antagonistycznie na deficyty pamięci wywołane przez Δ9-tetrahydrokannabinol, hamując acetylocholinoesterazę. Konopie zawierają linalol, wykazujący działanie przeciwlękowe, przeciwbólowe, przeciwdrgawkowe i przeciwzapalne. β-Kariofilen, występujący również w balsamie copaiba i czarnym pieprzu, ma właściwości przeciwzapalne i cytoochronne dla komórek żołądka. Wiąże się również z receptorem CB2 . Pentacykliczne triterpeny, takie jak β-amyryna i cykloartenol, wykazują właściwości przeciwbakteryjne, przeciwgrzybicze, przeciwnowotworowe i przeciwzapalne. Triterpeny mogą odgrywać zasadniczą rolę w aktywności biologicznej konopi i zmieniać właściwości kannabinoidów. Produkty zawierające kannabinoidy, mogą zawierać terpeny jako wsparcie.
Fenole, w tym flawonoidy, lignany i stylbeny, to kolejna grupa związków występujących w konopiach. Związki fenolowe są syntetyzowane z fenyloalaniny poprzez cytoplazmatyczny szlak fenylopropanoidowy. Prekursorem tym jest fenyloalanina, która może być przekształcana w estry, lignany, lignany, flawonoidy, stylbeny i kumaryny. Związki te powstają głównie z tyraminy i estrów koenzymu A z kwasem kumarowym (p-kumaroil-CoA), kawowym (caffeoilo-CoA) i iglastym (coniferyl-CoA). Z marihuany wyizolowano dwadzieścia sześć flawonoidów, które reprezentują głównie flawonole i flawony, w tym apigeninę, luteolinę, kaempferol, witeksynę, izowiteksynę, orientynę i kwercetynę. Ich obecność została potwierdzona w kwiatach, gałązkach, liściach i pyłku. Zgłoszono również metylowane flawony izoprenoidowe, kannflawinę A i kannflawinę B, po raz pierwszy wyizolowane w 1980 r. przez Crombie i Jamiesona. Aktywność biologiczna kannflawin wydaje się być związana z ich budową. Prenylowy łańcuch boczny grupa geranylowa (C10 kannflawina A) lub dimetyloallilowa (C5 kannflawina B).
W 2008 roku wyizolowano inny związek z tej rzadkiej grupy — kannflawinę C. Wydaje się, że proces kiełkowania zwiększa produkcję wspomnianych kannflawin. Konopie indyjskie flawonoidy mają właściwości przeciwbakteryjne, przeciwzapalne, antyproliferacyjne i neuroprotekcyjne. Flawonoidy mogą wpływać na farmakokinetykę Δ9- tetrahydrokannabinolu. Poza tym apigenina ma właściwości estrogenowe i przeciwlękowe. Kannflawiny A i B, dzięki hamowaniu 5-lipoksygenazy i prostaglandyny E2, wykazują działanie przeciwzapalne. Ponadto kannflawina B wykazuje działanie przeciwbakteryjne i przeciwleiszmanialne. W marihuanie wykryto dwie grupy lignanów: lignanamidy i amidy fenolowe. Występują w korzeniach, owocach i nasionach rośliny. Lignanoamidy występujące w konopiach indyjskich. Później zidentyfikowano coraz więcej odmian marihuany. Konopie indyjskie M, N i O zostały zidentyfikowane całkiem niedawno, w 2015 roku. Mają właściwości przeciwutleniające, przeciwzapalne i neuroprotekcyjne. Konopie typu D są obecne w liściach marihuany, a jego ilość silnie wzrasta pod wpływem światła UV. W hydrofilowym ekstrakcie uzyskanym z nasion konopi oznaczono znaczące poziomy lignanów, syringarezinol, pinorezinol, laricirezinol i secoisolaricireinol.
Marihuana zawiera również kwasy tłuszczowe, które można znaleźć głównie w nasionach konopi. Nasiona konopi zawierają również białka (20–25%), węglowodany (20–30%), olej (25–35%) oraz nierozpuszczalny błonnik (10–15%) oraz minerały. Stwierdzono obecność zarówno kwasów nasyconych, jak i nienasyconych. Zidentyfikowano następujące kwasy: arachidowy, linolowy, behenowy, eikosadienowy, lignocerynowy, palmitynowy, eikosenowy, linolenowy, satynowy, stearynowy. Także mirystynowy, oleinowy, palmitolejowy i ciswakcenowy z różnych preparatów nasion konopi. Różne odmiany konopi mogą różnić się zarówno składem jakościowym, jak i ilościowym kwasów tłuszczowych. W miarę dojrzewania nasion zmienia się skład kwasów tłuszczowych. Im dojrzalsze nasiona, tym wyższy procent nienasyconych kwasów tłuszczowych i niższy procent nasyconych.
Nasiona konopi mają pożądaną proporcję wielonienasyconych kwasów tłuszczowych omega-6 i omega-3, uważanych za optymalne w żywieniu człowieka. Spożycie kwasów tłuszczowych w proporcji koreluje ze zmniejszeniem występowania chorób zwyrodnieniowych układu krążenia, depresji i chorób neurodegeneracyjnych, takich jak choroba Alzheimera. Skuteczność ekstraktów lub leków z marihuany lub syntetyczne kannabinoidy w chorobach. Dane wskazujące na kliniczną skuteczność związków kannabinoidowych w tak szerokiej gamie jednostek chorobowych są argumentem za ich wielokierunkowym działaniem. Zdolność do antagonizowania lub agonizowania receptorów CB1 i CB2 powoduje stymulację lub hamowanie układu endokannabinoidowego. Zarówno w tkankach obwodowych, jak i w ośrodkowym układzie nerwowym. Jak wskazano poniżej, ekstrakty z marihuany mają znaczny potencjał terapeutyczny.
Uważa się, że padaczka jest najczęstszą niezakaźną chorobą neurologiczną. Co więcej, jedna trzecia pacjentów cierpi na napady oporne na standardowe leki przeciwpadaczkowe. Leki przeciwpadaczkowe są stosowane od ponad 160 lat. Zapobiegają napadom, wpływają na mechanizmy powodujące pobudliwość mózgu. Leki przeciwpadaczkowe zakłócają powstawanie i rozprzestrzenianie się nadpobudliwości padaczkowej. Od 2018 roku zaczęto stosować CBD. Padaczka o największej odporności na leczenie obejmuje LGS, DS, zespół padaczki gorączkowej oraz zespół padaczki w stwardnieniu guzowatym (TSC). Znacznie pogarsza się jakość życia chorego oraz problemy poznawcze i psychospołeczne.
Stosowanie konopi przeciwpadaczkowych sięga czasów starożytnych. Ogólnie przyjmuje się, że korzyści z konopi indyjskich w terapii przeciwdrgawkowej są powiązane z CBD. Jednak mechanizm działania CBD w leczeniu padaczki nie jest do końca poznany. Ostatnie badania wykazały, że CBD znacznie zmniejsza liczbę napadów. Należy jednak podkreślić, że CBD jest najczęściej wykorzystywane w badaniach ze standardową terapią przeciwpadaczkową. FDA zatwierdziła 99% ekstrakt CBD w 2018 roku do leczenia napadów padaczkowych związanych z LGS, DS lub TSC u pacjentów w wieku od jednego roku i starszych. W ostatnich latach nastąpił wzrost zainteresowania stosowaniem konopi w ramach leczenia padaczki dziecięcej, między innymi dzięki licznym doniesieniom medialnym na temat dzieci, których objawy uległy poprawie dzięki konopiom . Stwierdzono skuteczność CBD przeciwko lekoopornym napadom, które występują w ZD. DS to rodzaj padaczki dziecięcej o niskiej skuteczności tradycyjnych leków przeciwpadaczkowych i wysokiej śmiertelności.
Stwardnienie rozsiane jest najczęstszą chorobą zapalno-demielinizacyjną ośrodkowego układu nerwowego. Powstaje w wyniku odpowiedzi autoimmunologicznej skierowanej przeciwko mielinie, co w konsekwencji prowadzi do pogorszenia neurodegeneracji i niepełnosprawności. Typowe objawy stwardnienia rozsianego obejmują problemy ze wzrokiem, ból, osłabienie mięśni, problemy z równowagą i paraliż. Ponadto pacjenci, u których występuje spastyczność, którą definiuje się jako bezwolna aktywacja mięśni, są bardziej narażeni na powikłania, ból i problemy z zasypianiem. Objawy te są spowodowane postępującą nieprawidłową transmisją neuronową. Choroba początkowo charakteryzuje się długimi okresami bezobjawowymi, przerywanymi nawrotami, zwykle trwającymi kilka dni lub tygodni. Początek nowoczesnego leczenia stwardnienia rozsianego może być związany z wprowadzeniem interferonu beta i octanu glatirameru do leczenia stwardnienia rozsianego z nawracającą remisją. Następnie wprowadzono przeciwciała monoklonalne, takie jak natalizumab, a później także alemtuzumab i ocrelizumab. Opracowano również leki doustne, takie jak fingolimod, teryflunomid, fumaran dimetylu i kladrybina. Dostępne terapie mogą opóźniać progresję choroby i zmniejszać liczbę napadów.
Liczne badania kliniczne i przedkliniczne dają nadzieję, że kannabinoidy pochodzące z marihuany. Mogą być stosowane do kontrolowania przewlekłego bólu i spastyczności. Badania przedkliniczne wykazały również potencjalne wykorzystanie neuroprotekcyjnych właściwości endokannabinoidów i częściowe hamowanie progresji choroby. Uważa się, że nabiximole, THC i doustny ekstrakt z konopi są pomocne w leczeniu spastyczności. Jest wskazany do łagodzenia umiarkowanych do ciężkich objawów spastyczności u dorosłych pacjentów ze stwardnieniem rozsianym SM. Medyczna marihuana zmniejsza ból i spastyczność w SM, ale negatywnie wpływa na równowagę i postawę. Nabiximole mogą być również skuteczne w zaburzeniach prawidłowej czynności pęcherza, co jest powszechne w tym stanie. Wpływ poszczególnych kannabinoidów na ból i spastyczność mięśni u pacjentów z SM. Badania nad wykorzystaniem medycznej marihuany w leczeniu SM sugerują zmniejszenie spastyczności po zastosowaniu fitokannabinoidów. Kannabinoidy są dobrze tolerowane przez pacjentów stosujących je jako terapię dodatkową Medyczna marihuana ma pozytywny wpływ na objawy SM. Jednak medyczna marihuana nie spowalnia postępu choroby.
Około 45–61% pacjentów z rakiem cierpi na nudności i wymioty wywołane chemioterapią (CINV). W profilaktyce przeciwwymiotnej podczas chemioterapii stosuje się leki z grupy antagonistów receptora 5-HT3. Ondansetron, granisetron, tropisetron, dolasetron, palonosetron. Leki z grupy antagonistów receptora neurokininy-1 aprepitant, kortykosteroidy najczęściej zalecany deksametazon lub metyloprednizolon. Uzupełniające leki : antagoniści receptora dopaminowego (metoklopramid), pochodne fenotiazyny (chloropromazyna). Leki przeciwhistaminowe i pochodne butyrofenonu (haloperidol i droperydol). Według badań, częstość występowania nudności i wymiotów można zmniejszyć poprzez aktywację receptora CB1 za pomocą THC. W wyniku stymulacji receptorów proemetyczne działanie dopaminy i serotoniny zostaje zniesione. Jednak w porównaniu z innymi lekami przeciwwymiotnymi badania prowadzą do innych wniosków. Niektóre z nich sugerują wyższość THC, inne pokazują, że najlepszy efekt uzyskuje się łącząc tradycyjne leki z kannabinoidami. Podczas badań przeprowadzonych stwierdzono wyższość THC w zapobieganiu nudnościom i wymiotom występującym podczas radio i chemioterapii.
Układ endokannabinoidowy jest zaangażowany w kontrolę bólu, dlatego konopie indyjskie mogą być stosowane do jego łagodzenia. Najczęstszym medycznym zastosowaniem marihuany jest leczenie bólu, ale nie jest ona równie skuteczna w przypadku wszystkich rodzajów bólu. Najprawdopodobniej wynika to z różnych mechanizmów powstawania bólu. Badania pokazują, że kannabinoidy nie są w stanie zwalczać ostrego bólu, ale mogą łagodzić ból przewlekły tylko w ograniczonym zakresie. Niezwykle trudna jest farmakoterapia bólu przewlekłego, podobnie jak bólu, który utrzymuje się pomimo gojenia się tkanek.
Ból neuropatyczny to rodzaj bólu przewlekłego, który pojawia się po uszkodzeniu obwodowego lub ośrodkowego układu nerwowego. Pojawia się w wyniku urazu, choroby, raka, zaburzenia immunologicznego lub działania niektórych leków. Często pacjenci doświadczają wtedy allodynii, hiperalgezji, depresji, problemów ze snem i lęku, a ich kontakt ze społeczeństwem jest zwykle ograniczony.
Anoreksja może pojawić się w przebiegu takich chorób przewlekłych jak AIDS, nowotwory czy jadłowstręt psychiczny. Środki progestagenne (megestrol) są często stosowane w celu zwiększenia apetytu, a w krótkim okresie można zastosować kortykosteroidy, doustną anamorelinę, mimetyk greliny. Istnieje jednak wiele ograniczeń w ich stosowaniu. Manipulacje hormonalne mogą być przeciwwskazane u wielu pacjentów, a długotrwałe leczenie kortykosteroidami może prowadzić do zmian metabolicznych, większej liczby złamań, zaćmy, dyskomfortu żołądkowo-jelitowego oraz zmian nastroju lub zachowania. Siedmiu pacjentom z krwiopochodnym czerniakiem z przerzutami i przerzutami do wątroby, cierpiącym na znaczną utratę apetytu i nudności, podawano dronabinol (syntetyczny delta-tetrahydrokannabinol) w kapsułkach przez cztery tygodnie. Większość pacjentów zgłaszała zwiększony apetyt i zmniejszenie nudności. Bardziej obszerne, randomizowane badanie wykazało, że doustny dronabinol może pomóc w stymulowaniu apetytu u pacjentów z zaawansowanym rakiem i powolnej utracie wagi.
Badania z lat 70. wykazały, że palenie marihuany zwiększa liczbę spożywanych kalorii. Wydaje się kluczowe, że u osób dotkniętych chorobą nowotworową medyczna marihuana będzie miała działanie przeciwwymiotne i zwiększające apetyt. Lek został zatwierdzony jako zwiększający apetyt u pacjentów z AIDS i nowotworem.Kannabinoidy zostały uznane za możliwe do zastosowania leczenia bólu neuropatycznego, zaraz po lekach przeciwdepresyjnych, przeciwdrgawkowych i opioidach. Health Canada wdrożyło również wytyczne zalecające wapowanie konopi indyjskich w celu zwalczania przewlekłego bólu nienowotworowego. Ostatecznie ustalono, że istnieją istotne dowody na pozytywny wpływ używania konopi indyjskich na pacjentów z przewlekłym bólem. Najlepsze efekty w leczeniu bólu neuropatycznego osiąga się przy niskich dawkach THC/CBD lub wysokich dawkach CBD.
Choroby zapalne jelit obejmują wrzodziejące zapalenie jelita grubego i chorobę Leśniowskiego-Crohna. Chociaż etiologia tych chorób nie została dotychczas wyjaśniona, przyjmuje się, że do ich powstawania przyczynia się skierowanie układu odpornościowego człowieka przeciwko własnej mikroflorze jelitowej. W chorobie Leśniowskiego-Crohna konwencjonalne leki obejmują aminosalicylany, kortykosteroidy, tiopuryny, metotreksat i talidomid. Stosuje się również czynniki martwicy nowotworu (infliksymab, adalimumab i certolizumab) oraz inne leki biologiczne, takie jak przeciwciała (wedolizumab i ustekinumab). Układ endokannabinoidowy jest prawdopodobnie odpowiedzialny za utrzymanie homeostazy jelitowej, ponieważ gdy pojawiają się zaburzenia, uruchamia syntezę cząsteczek efektorowych, dzięki czemu może brać udział w zapaleniu jelit. Wykazano również obecność układu endokannabinoidowego w całym przewodzie pokarmowym.
Konopie indyjskie są stosowane w zapaleniu jelit od czasów starożytnych, ale niestety badania nad jej zastosowaniem w tym wskazaniu są rzadkie. Badania ankietowe wykazały, że pacjenci stosują konopie do samoleczenia w celu złagodzenia objawów choroby zapalnej jelit, takich jak ból brzucha, utrata apetytu i biegunka. W anonimowej ankiecie pacjenci z IBD stwierdzili, że konopie indyjskie łagodziły bóle brzucha (83,9%), skurcze brzucha (76,8%), bóle stawów (48,2%) i, w mniejszym stopniu, biegunkę (28,6%). Przeprowadzono prospektywne, aby sprawdzić zdolność konopi do remisji choroby Leśniowskiego-Crohna. Czterdzieści pięć procent (5/11) grupy testowej osiągnęło całkowitą remisję (spadek CDAI <150), podczas gdy w grupie placebo efekt ten stwierdzono u 10% (1/10) osób. W przeciwieństwie do tego, spadek wyniku CDAI o minimum 100 zaobserwowano u 10/11 osób otrzymujących konopie indyjskie i 4/10 w grupie placebo. Warto również zwrócić uwagę na brak doniesień o niekorzystnych skutkach zastosowanego leczenia.
Choroba Parkinsona jest stanem neurologicznym obejmującym zwyrodnienie nigrostriatalnych neuronów dopaminowych. Objawy choroby to przede wszystkim sztywność mięśni, drżenie spoczynkowe, spowolnienie ruchowe i brak stabilności postawy. Dodatkowo mogą pojawić się depresja, lęk, niedociśnienie ortostatyczne, zaparcia, zmęczenie i problemy ze snem. Nowoczesna farmakoterapia polega na uzupełnianiu niedoboru dopaminy i leczeniu objawowym. U pacjentów z chorobą Parkinsona leczenie jest objawowe i koncentruje się na poprawie objawów motorycznych i pozamotorycznych. Nie są dostępne żadne leki modyfikujące przebieg choroby. Do leków wpływających na zaburzenia motoryczne należą: lewodopa, agoniści dopaminy (ropinirol i pramipeksol), inhibitory monoaminooksydazy (selegilina i rasagilina), inhibitory katecholo-O-metylotransferazy (entakapon), leki antycholinergiczne (triheksyfenidyl) i inhibitory choliny.
W zależności od objawów stosuje się również leki przeciwpsychotyczne lub przeciwdepresyjne. Zgodnie z tą procedurą uzyskuje się pozytywny wpływ na objawy ruchowe, ale także pojawiają się skutki uboczne, takie jak dyskineza. Z tego powodu nieustannie poszukuje się rozwiązania, które całościowo podejdzie do leczenia tej choroby. Składniki układu endokannabinoidowego biorą udział w regulacji funkcji motorycznych i aktywności dopaminy. Dlatego konopie wydają się być atrakcyjną opcją terapeutyczną w leczeniu zaburzeń ruchowych i neurodegeneracyjnych. Badania wykazały, że medyczna marihuana pomaga zwalczać objawy motoryczne choroby Parkinsona, takie jak sztywność, drżenie i spowolnienie ruchowe. Ponadto zapewnia ulgę w bólu i zmniejsza zaburzenia snu u pacjentów.
Głównymi objawami zespołu Tourette’a są liczne tiki ruchowe i obecność przynajmniej jednego tiku głosowego. Choroba ta dotyka około 1% populacji, a mężczyźni zapadają na nią 3-4 razy częściej niż kobiety. Terapia zespołu Tourette’a może składać się z interwencji neuropsychologicznych; farmakoterapia: leki blokujące lub zmniejszające dopaminę – haloperidol i risperidon, zastrzyki z botulinum, leki na zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi metylofenidat i dekstroamfetamina, inhibitory ośrodkowego układu adrenergicznego klonidyna i guanfacyna, leki przeciwdepresyjne fluoksetyna oraz leki przeciwpadaczkowe: topiramat i głęboka stymulacja mózgu. Istnieją dowody na skuteczność THC w łagodzeniu objawów zespołu Tourette’a, tylko z małych badań klinicznych.
Schizofrenia to choroba psychiczna pojawiająca się najczęściej we wczesnej dorosłości. Wiąże się z tzw. objawami pozytywnymi i negatywnymi oraz dysfunkcją poznawczą. Pozytywne objawy obejmują halucynacje, paranoję i urojenia, podczas gdy negatywne objawy obejmują wycofanie emocjonalne, brak motywacji i zmniejszony afekt. Głównymi lekami w leczeniu schizofrenii są leki przeciwpsychotyczne (neuroleptyki): I generacji – haloperidol, perazyna i chloropromazyna, druga generacja – olanzapina, kwetiapina i risperidon; oraz trzeciej generacji — aripiprazol, brekspiprazol i kariprazyna. Stosuje się również komplementarne leki nieneuroleptyczne — leki przeciwdepresyjne, uspokajające, nasenne i normotymiczne.
Badania wykazały zwiększone stosowanie marihuany u osób ze schizofrenią. Udowodniono, że układ endokannabinoidowy tych pacjentów jest zaburzony. Zwiększa się liczba ich receptorów CB1. Poza tym spożywanie marihuany zwiększa ryzyko zachorowania na schizofrenię. Ich szkodliwość zależy jednak od zawartości THC i CBD, ponieważ THC sprzyja psychozie, a CBD działa przeciwpsychotycznie. Długotrwałe stosowanie konopi zaburza synchronizację neuronalną w podobny sposób, jak u osób ze schizofrenią. Marihuana korzystnie wpływa na złagodzenie objawów negatywnych.
Jaskra to choroba oka charakteryzująca się neuropatią nerwu wzrokowego z utratą pola widzenia. Często towarzyszy temu wzrost ciśnienia w gałce ocznej i powoduje nieodwracalne pogorszenie widzenia. Jaskra może być leczona lekami (krople do oczu), laseroterapią lub zabiegiem chirurgicznym. Stosowane krople do oczu: beta-blokery – timolol, lewobunolol i karteolol; prostaglandyny – latanoprost, trawoprost i tafluprost, agonistów alfa-adrenergicznych – brymonidyna i apraklonidyna, inhibitory anhydrazy węglanowej — dorzolamid i brynzolamid, oraz leki cholinergiczne – pilokarpina i karbachol.
Badania z użyciem doustnej, dożylnej i wziewnej medycznej marihuany wykazały, że Δ9 – THC obniża ciśnienie wewnątrzgałkowe, które jest czynnikiem ryzyka jaskry. Pacjenci (60–65%) doświadczają 25% redukcji ciśnienia śródgałkowego. Ponadto wykazano, że THC ma potencjał neuroprotekcyjny. Efekt obniżenia ciśnienia wewnątrzgałkowego jest prawdopodobnie związany ze zmniejszeniem produkcji wody. Jednak stan ten nie trwa długo, co wymaga częstego podawania leku. Kolejną wadą jest obniżenie ciśnienia krwi przez marihuanę i jej potencjalną zdolność do zmniejszania perfuzji ocznej. Prowadzono również badania z użyciem THC w postaci kropli do oczu, ale były one mniej skuteczne. Takie podejście pozwoliłoby uniknąć ogólnoustrojowych skutków ubocznych, ale wymagałoby opracowania bardziej skutecznego systemu dostarczania. Niestety, dotychczas nie wykazano przewagi marihuany pod względem bezpieczeństwa i skuteczności nad obecnie dostępnymi metodami leczenia jaskry.
Pod koniec 2019 r. w Chinach pojawiły się pierwsze zidentyfikowane przypadki zapalenia płuc nieznanego pochodzenia. Chińska Narodowa Komisja Zdrowia poinformowała o epidemii na początku 2020 roku. Początkowo wirus został nazwany „nowym koronawirusem 2019” (2019-nCoV) przez Światową Organizację Zdrowia (WHO), ale nazwa została zmieniona na „koronawirus zespołu ciężkiej ostrej niewydolności oddechowej 2” (SARS-CoV-2) przez międzynarodowy komitet Coronavirus Study Group (CSG), podczas gdy choroba została oznaczona przez WHO jako „choroba koronawirusa 2019”. Ten wirus jest bardzo zaraźliwy i szybko rozprzestrzenił się na całym świecie. 11 marca 2020 r. epidemia choroby COVID-19 wywołanej przez koronawirusa SARS-CoV-2 została ogłoszona przez WHO pandemią. Do tego czasu wirusem tym zainfekowanych zostało ponad 118 000 osób w 114 krajach, terytoriach i obszarach. Podczas leczenia stosuje się znane już leki. Nie opracowano jeszcze szczepionki ani konkretnego leku.
Wirus przenosi się bezpośrednio z człowieka na człowieka (poprzez kaszel, kichanie oraz rozprzestrzenianie się kropelek lub aerozoli z dróg oddechowych) lub pośrednio (poprzez skażone powierzchnie). Dlatego izolacja jest kluczowym elementem w spowolnieniu rozprzestrzeniania się nowego wirusa. Pacjenci przechodzą infekcję o różnym nasileniu, od bezobjawowych do łagodnych objawów, przez ciężkie stadia do przypadków śmiertelnych. Według szacunków około 70% pacjentów z COVID-19 jest bezobjawowych lub z łagodną chorobą, podczas gdy pozostałe 30% to przypadki ciężkie. Progresja choroby może zależeć od różnic genetycznych pacjenta w układzie odpornościowym i indywidualnej ekspozycji.
Mechanizm ataku SARS-CoV-2 na komórki ludzkie jest podobny do SARS-CoV. Białka koronawirusa wiążą się z receptorami enzymu konwertującego angiotensynę 2 (ACE2), co umożliwia im wprowadzenie do komórek gospodarza wirusowego RNA. Ekstrakty o wysokiej zawartości CBD wykazują zdolność do obniżania poziomu enzymów: ACE2 i transbłonowej proteazy serynowej 2 (TMPRSS2), co utrudnia przedostanie się SARS-CoV-2 do organizmu przez drogi oddechowe. Dlatego może być stosowany jako profilaktyka przed COVID-19. Kannabidiol wykazuje bezpośrednie działanie przeciwutleniające poprzez wpływ na poziom i aktywność przeciwutleniaczy i utleniaczy. Zmniejsza wytwarzanie reaktywnych form tlenu (ROS). Wpływa na równowagę mechanizmów pośrednich, takich jak modulacja CBD, PPAR-γ, GPR55 i receptorów kanału TRP 5-HT 1A. Ponadto CBD jako agonista PPAR-γ powoduje ograniczenie zapalenia płuc, zmniejszenie zwłóknienia oraz zahamowanie replikacji wirusa i immunomodulację. CBD ma również właściwości przeciwzapalne dzięki hamowaniu produkcji cytokin: IL-1α i β, IL-2, IL-6, interferon-gamma, białko indukowalne-10, białko chemoatraktant monocytów-1, białko zapalne makrofagów-1α, i TNF-a.
Składniki konopi THC i CBD hamują również cytokiny T-helper typu 1 (Th1) i/lub promują odpowiedź immunologiczną Th2. Th1 i profil zapalnych odpowiedzi immunologicznych dominują w COVID-19. Niektóre wirusy mogą wykorzystywać stan zapalny gospodarza, a inne mogą być szkodliwe dla zapalenia gospodarza to niekonwencjonalny środek immunomodulujący. Jego droga podania poprzez palenie jest przeciwwskazana u pacjentów cierpiących na COVID-19. Dlatego w celu zwiększenia bezpieczeństwa pacjenta należy rozważyć inhalację (ekstrakty) lub podanie doustne. W przypadku COVID-19 hiperzapalne odpowiedzi immunologiczne mogą mieć poważne konsekwencje, takie jak nasilenie choroby i śmiertelność pacjentów. Dlatego immunomodulujące działanie kannabinoidów może pomóc w zmniejszeniu nasilenia objawów. Należy jednak pamiętać, że marihuana, niestety nie ma wiarygodnych dowodów w śród ludzi potwierdzających skuteczne dawki przeciwzapalne dla CBD.
Złożoność macierzy oślinnej marihuany umożliwia odkrycie prototypów wielu związków, które wykażą aktywność farmakologiczną w obrębie układu endokannabinoidowego lub już wykażą aktywność wobec receptorów, dla których potwierdzono udział i mechanizmy działania w stymulacji wybranych procesów biochemicznych. Dla osiągnięcia celu terapeutycznego istotne jest również uzyskanie odpowiedniej biodostępności związków w miejscu działania. W przypadku marihuany jest to możliwe dzięki synergizmowi wchłaniania fitokannabinoidów i terpenów. Różne działania farmakologiczne dla wybranych kombinacji związków chemicznych obecnych w konopiach prezentowane w niniejszym przeglądzie stanowią argument za skutecznością kliniczną opartą na wielofragmentowym powinowactwie do wielu receptorów. Należy jednak wziąć pod uwagę, że „efekt entourage” związków obecnych w surowcach z marihuany zawsze będzie ważną zmienną dla skuteczności i bezpieczeństwa terapii z ich użyciem.
Umów wizytę i wypróbuj nowe możliwości:
Centrum Medyczne Fitokan
https://www.fitokan.pl/klinika-przychodnia/umow-wizyte/
(kwalifikacja jest darmowa!)
Zapraszamy również na naszego facebook
https://www.facebook.com/fitokanpl/
tel.: 517 117 647
email: INFO@FITOKAN.PL
