Przeciwnowotworowe działanie konopi jest znane od 1975 roku. Od czasu identyfikacji składników endogennego układu kannabinoidowego (ECS) w latach 90. ubiegłego wieku eksplodowały badania nad potencjałem kannabinoidów w medycynie, w tym badania nad rakiem. Jednak prawie wszystkie te badania dotyczyły dorosłych. Lekarze i organy zarządzające nadal ostrożnie zalecają stosowanie medycznej marihuany u dzieci, ponieważ ECS rozwija się we wczesnym okresie życia, a dane dotyczące stosowania konopi indyjskich w okresie życia płodowego wykazują negatywne skutki. Istnieje jednak wiele opublikowanych przypadków używania marihuany medycznej u dzieci w leczeniu padaczki dziecięcej oraz nudności i wymiotów wywołanych chemioterapią (CINV), które wykazują zarówno bezpieczeństwo, jak i skuteczność cannabis w populacji pediatrycznej. Do tego, obiecujące dowody przedkliniczne wykazujące, że konopie indyjskie mają działanie przeciwnowotworowe na nowotwory dziecięce, uzasadniają dalsze badania nad stosowaniem medycznej marihuany u pacjentów pediatrycznych z rakiem, a także w innych populacjach pacjentów pediatrycznych. Przegląd ten ma na celu zbadanie dowodów dotyczących potencjalnej klinicznej użyteczności konopi cannabis jako leczenia przeciwnowotworowego u dzieci poprzez podsumowanie aktualnej wiedzy na temat używania marihuany medycznej u dzieci, w szczególności w odniesieniu do jej potencjału przeciwnowotworowego.
Chociaż rak u dzieci jest rzadki, jest jedną z głównych przyczyn zgonów wśród dzieci w Kanadzie i Stanach Zjednoczonych. Najczęstsza jest białaczka, a następnie guzy mózgu i ośrodkowego układu nerwowego (OUN), chociaż ten ostatni jest odpowiedzialny za większą liczbę zgonów z powodu nowotworów u dzieci. Najbardziej zauważalną różnicą między nowotworem dorosłych a nowotworem u dzieci jest częstotliwość występowania różnych typów raka. Powszechne nowotwory dorosłych obejmują nowotwory płuc, okrężnicy, trzustki i piersi, podczas gdy nowotwory pediatryczne to w przeważającej mierze białaczka lub nowotwory OUN. Rak u dzieci różni się również pod względem częstości występowania, a niska liczba uczestników oznacza, że niektóre rodzaje badań przeprowadzonych dla nowotworów dorosłych nie są możliwe w populacjach nowotworów u dzieci. Z tego powodu dobrze zaprojektowane badania obserwacyjne są często bardziej praktyczne niż badania kliniczne w badaniach nad nowotworami u dzieci, zwłaszcza w odniesieniu do nowotworów wyjątkowo rzadkich.
Przyczyny raka u dzieci są mniej dobrze poznane, ponieważ skumulowane narażenia środowiskowe występujące u dorosłych często nie występują u dzieci. Uważa się, że nowotwory u dzieci są częściej wynikiem poważnych/katastroficznych błędów lub nieprawidłowości występujących podczas normalnego rozwoju. W rezultacie nowotwory pochodzące od osoby dorosłej i dziecka o identycznej histologii często mają bardzo różną biologię, a co za tym idzie muszą być inaczej leczone. Różnice w rozwijających się tkankach obserwowane u dzieci w porównaniu z ustalonymi tkankami obserwowanymi u dorosłych mogą również przyczyniać się do różnic w biologii guza. Analiza pannowotworowa z 2015 r. obejmująca prawie 1000 guzów pediatrycznych wykazała, że obciążenie mutacją somatyczną w przypadku raka dziecięcego jest znacznie mniejsze niż w przypadku raka dorosłego, oraz że istotnie zmutowane geny (geny z mutacjami kierowcy) były zmutowane wyłącznie wzajemnie, co różni się od wysokiego odseteka mutacji obserwowanego w nowotworach dorosłych. Dodatkowo tylko około 30% istotnie zmutowanych genów w nowotworach pediatrycznych pokrywało się z wcześniej zidentyfikowanymi istotnie zmutowanymi genami nowotworów dorosłych. Dzieci mają również mniej mutacji somatycznych prowadzących do rozwoju nowotworu, a podzbiór nowotworów dziecięcych ma wysoką częstotliwość mutacji epigenetycznych białek regulatorowych. Co zaskakujące, około 92% dzieci z chorobą nowotworową nie ma patogennych mutacji w linii zarodkowej, a 60% w ogóle nie ma historii raka w rodzinie.
Co ważne, dzieci również nieco inaczej reagują na leczenie nowotworów, takie jak chemioterapia . Biorąc to pod uwagę, nie jest nie do pomyślenia, że inne ukierunkowane lub nowatorskie terapie, w tym konopie indyjskie, mogą działać inaczej u dzieci niż u dorosłych, a nawet mogą działać inaczej w przypadku różnych typów nowotworów u dzieci. Dlatego uzasadnia to oddzielne badanie wszelkich potencjalnych metod leczenia nowotworów u dzieci jako odrębnej grupy.
Ponieważ nowotwory u dzieci znacznie różnią się od nowotworów dorosłych, nie jest nie do pomyślenia, że jakakolwiek terapia przeciwnowotworowa, w tym medyczna marihuana, może działać inaczej u dzieci niż u dorosłych. Najbardziej oczywistą różnicą między rakiem dorosłych a rakiem wieku dziecięcego jest częstotliwość występowania różnych typów nowotworów. Powszechne nowotwory dorosłych obejmują nowotwory płuc, okrężnicy, trzustki i piersi, podczas gdy nowotwory u dzieci są w przeważającej mierze białaczkami lub nowotworami OUN. Przyczyny raka u dzieci są również mniej dobrze poznane, ponieważ skumulowane narażenia środowiskowe występujące u dorosłych często nie występują u dzieci. Uważa się, że nowotwory u dzieci są częściej wynikiem poważnych/katastroficznych błędów lub nieprawidłowości występujących podczas normalnego rozwoju. W rezultacie nowotwory pochodzące od osoby dorosłej i dziecka o identycznej histologii często mają bardzo różną biologię, a co za tym idzie muszą być inaczej leczone, a nawet mogą różnie reagować na to samo leczenie. Różnice w rozwijających się tkankach obserwowane u dzieci w porównaniu z ustalonymi tkankami obserwowanymi u dorosłych mogą również przyczyniać się do różnic w biologii guza. Tło mutacyjne guzów pediatrycznych różni się od tła guzów dorosłych. Ich obciążenie mutacją somatyczną i wskaźnik komutacji jest znacznie niższy niż w przypadku raka dorosłego. Dodatkowo tylko około 30% istotnie zmutowanych genów w nowotworach pediatrycznych pokrywało się z wcześniej zidentyfikowanymi istotnie zmutowanymi genami nowotworów u dorosłych. Dzieci mają również mniej mutacji somatycznych prowadzących do rozwoju nowotworu, a niektóre nowotwory dziecięce mają wysoką częstotliwość mutacji epigenetycznych białek regulatorowych. Co zaskakujące, około 92% dzieci z chorobą nowotworową nie ma patogennych mutacji w linii zarodkowej, a 60% w ogóle nie ma historii raka w rodzinie.
Wprowadzenie chemioterapii do raka u dzieci około 60 lat temu radykalnie poprawiło wskaźniki przeżywalności. Jednak oporność na chemioterapię jest główną przyczyną niepowodzenia leczenia raka u pacjentów pediatrycznych. Ponadto farmakokinetyka większości leków przeciwnowotworowych została dobrze zbadana u dorosłych pacjentów z nowotworem, ale nie można tego powiedzieć o pacjentach z nowotworami u dzieci.
Nowotwory u dzieci mogą być również leczone dawkami chemioterapii, które przekraczają „normalne” leczenie chemioterapeutyczne. Ponieważ to leczenie jest potencjalnie toksyczne, niektóre komórki odpornościowe pacjenta są ekstrahowane, zamrażane, a następnie zwracane pacjentowi po zakończeniu chemioterapii w wysokich dawkach. Zazwyczaj leczenie to otrzymują pacjenci z nawrotem lub opornością na leczenie. Ta wysokodawkowa terapia może pozwolić niektórym chemioterapeutykom lepiej przenikać przez barierę krew-mózg, poprawić efekt dawka-odpowiedź i pozwolić młodym pacjentom uniknąć szkodliwych skutków radioterapii, chociaż radioterapia może również być połączone z HDC-SCR w celu „ratowania” pacjentów z nawrotem. Stwierdzono, że efekty neuropsychologiczne HDC-SCR są minimalne, a młodsi pacjenci są mniej podatni na te efekty. Pacjenci z guzami mózgu, którzy przechodzą takie leczenie, mogą również cierpieć na kilka infekcji poprzeszczepowych. Chociaż leczenie jest intensywne, średni wskaźnik przeżycia pacjentów poprawia się z 40–50% do 60–69% przy tym leczeniu.
Niestety, intensywna natura schematów HDC-SCR oznacza, że prawie wszyscy pacjenci, którzy są poddawani, cierpią z powodu poważnych skutków ubocznych, szczególnie wysokiej jakości toksyczności krwi. Jest również prawdopodobne, że dostępne schematy HDC-SCR prawdopodobnie osiągnęły maksymalną możliwą intensyfikację, ponieważ dalsze zwiększanie dawki prawdopodobnie tylko zwiększy toksyczność bez zmiany użyteczności klinicznej.
Ekspozycja na promieniowanie jonizujące jest jedną z nielicznych uznanych środowiskowych przyczyn nowotworów wieku dziecięcego i z tego powodu unika się jej w jak największym stopniu w leczeniu nowotworów dziecięcych. W rezultacie zastosowanie promieniowania w leczeniu pacjentów z nowotworami złośliwymi u dzieci drastycznie spadło w ciągu ostatnich 30 lat. Tam, gdzie promieniowanie nadal musi być stosowane podczas leczenia, ulepszenia w technologii napromieniania medycznego, które pozwalają na bardziej ukierunkowane zastosowania, sprawiły, że jest ono bezpieczniejsze dla pacjentów pediatrycznych. Lepsza diagnostyka i rokowanie guzów pediatrycznych zapewnia również, że napromienianie stosuje się głównie w przypadkach, w których nasilenie guza uzasadnia agresywne leczenie, a nie w przypadkach, gdy guz może być skutecznie leczony mniej agresywnymi metodami.
Szacuje się, że w 2020 r. w USA żyło ponad 500 000 osób, które przeżyły raka u dzieci. Nawet po przeżyciu raka i toksyczności związanej z jego leczeniem, które zazwyczaj tolerują lepiej niż dorośli, ci, którzy przeżyli, często cierpią z powodu późnych skutków: następstw wynikających z leczenia, które nie są realizowane przed latami lub dekadami później. Następstwa te obejmują powikłania słuchowe, jamy ustnej i zębów, zaburzenia neuropoznawcze, w tym deficyty w uczeniu się i pamięci, poznanie i wysokie funkcje wykonawcze, upośledzenie funkcji układu sercowo-naczyniowego, płucnego, żołądkowo-jelitowego i moczowo-płciowego, problemy z tarczycą, wzrostem i mięśniowo-szkieletowymi oraz problemy z hormonami gonad, które mogą wpływać na rozwój płciowy i płodność. To leczenie może również skutkować rozwojem kolejnych nowotworów; Dokładny charakter późniejszego nowotworu zależy od rodzaju i dawki chemioterapeutyków oraz miejsca i dawki radioterapii, a także wieku pacjenta w trakcie leczenia.
Podczas gdy badania historyczne wskazują na ryzyko związane z leczeniem raka w poprzednich epokach, nie wiadomo jeszcze, jak poradzą sobie osoby, które przeżyły, leczone nowoczesnymi metodami leczenia, częściowo dlatego, że nie ma jeszcze żadnych jasnych wytycznych, jak postępować z osobami, które przeżyły, w celu oceny późnych skutków. Chociaż rodzaje leków stosowanych w leczeniu raka pozostają w dużej mierze takie same, jak przed 50 laty, wprowadzono istotne zmiany w zalecanym dawkowaniu i harmonogramie. Jeśli chodzi o promieniowanie, ulepszenia technologii sprawiły, że jest ono bardziej ukierunkowane i jest używane rzadziej, jak omówiono powyżej. Łącznie sugeruje to, że osoby, które przeżyły, mogą być nieco mniej narażone na rozwój chorób przewlekłych w wyniku leczenia.
Biorąc pod uwagę dawki wielu chemioterapeutyków podawanych pacjentom z rakiem i związane z nimi toksyczność, większość onkologów spędza większość czasu na opiece wspomagającej; oznacza to opiekę związaną konkretnie z radzeniem z objawami, które pojawiają się w wyniku leczenia raka. Z tych wszystkich powodów desperacko potrzebne są nowe terapie raka u dzieci, aby poprawić przeżywalność i zmniejszyć toksyczne skutki uboczne leczenia.
Endogenny układ kannabinoidowy (ECS) i układ opioidowy w ludzkim ciele przetrwały kilka milionów lat ewolucji człowieka i możliwe jest, że ECS wyewoluował przed samą rośliną konopi. Dwa główne receptory ECS u ludzi to CB1 i CB2. Odkryte i sklonowane na początku lat 90. oba są receptorami sprzężonymi z białkiem G. Podczas gdy CB1 znajduje się głównie w mózgu i OUN, CB2 znajduje się głównie w komórkach odpornościowych i tkankach. Ich endogennymi ligandami są lipidy znane jako N-arachidonoiloetanoloamina (AEA) i 2-AG (2-arachidonoiloglicerol). Stwierdzono, że terapeutyczne efekty agonizmu i antagonizmu obu receptorów są klinicznie przydatne w wielu zaburzeniach. Jednak system endokannabinoidowy obejmuje o wiele więcej receptorów i ligandów i dlatego został nazwany „endokannabinoidomem”. Skala endokannabinoidomu sprawia, że jest on obiecującą ścieżką terapeutyczną dla wielu schorzeń, w tym raka. Inne receptory, które odkryto, że są częścią endokannabinoidomu, obejmują receptory waniloidowe kanału przejściowego kanału kationowego (TRPV) 1 i 2, receptor gamma aktywowany przez proliferatory peroksysomów (PPARγ) i wcześniej osierocone receptory sprzężone z białkiem G GPR18, GPR55 i GPR19. Wykazano, że endogenne kannabinoidy AEA i 2-AG są również aktywne na niektórych z tych receptorów.
Oprócz działania endogennych kannabinoidów na organizm, rośliny Cannabis sativa wytwarzają fitokannabinoidy, które w różny sposób oddziałują na powyższe receptory w organizmie. Należą do nich dobrze znany tetrahydrokannabinol (Δ 9 -THC) i kannabidiol (CBD), zidentyfikowane po raz pierwszy prawie 60 lat temu. Te dwa fitokannabinoidy pozostają najlepiej zbadane. Jednak konopie zawierają również wiele innych fitokannabinoidów, takich jak kannabidiwaryna (CBDV), kannabinol (CBN), kannabigerol (CBG), kannabiwaryna (CBV), kannbichromen (CBC) i tetrahydrokannabiwaryna, wraz z licznymi innymi terpenoidami i flawonoidami.
Istnieje obawa, że jakiekolwiek leczenie oparte na konopiach indyjskich otrzymywane przez dzieci wpłynie na ich rozwój mózgu, ponieważ główne elementy układu endokannabinoidowego w mózgu, w tym funkcjonalne receptory CB1 i endokannabinoidy 2-AG i AEA, są obecne około 19. tygodnia ciąży u dzieci. ludzi i prawdopodobnie odgrywają rolę w krytycznych wczesnych procesach zachowania. Dowody pochodzące od szczurów wskazują również, że receptory CB1 w rozwijającym się mózgu płodu nie tylko są obecne, ale także działają. System ten może również przyczyniać się do prawidłowego tworzenia, wzrostu, migracji i okablowania różnych obszarów rozwijającego się mózgu płodu. Ekspresja receptora CB1 w mózgu zmienia się również w trakcie rozwoju człowieka. Zarówno poziomy ekspresji, jak i miejsca ekspresji różnią się znacznie między rozwojem mózgu płodu a wczesnym okresem życia w porównaniu z mózgami dorosłych. Każda ocena leczenia opartego na konopiach indyjskich u dzieci musi zatem oceniać potencjalny wpływ tego leczenia na rozwój mózgu dzieci, ponieważ mają one funkcjonalny ECS, który może zostać zakłócony i zmieniony za pomocą leczenia opartego na konopiach indyjskich. Istnieje wiele istniejących protokołów i polityk dotyczących śledzenia późnych skutków raka w dzieciństwie u osób, które przeżyły, w celu lepszej modyfikacji istniejących planów leczenia dla przyszłych pacjentów w celu zminimalizowania toksyczności oraz zachorowalności i śmiertelności związanej z leczeniem. Nie jest nie do pomyślenia, że terapie i leki na bazie konopi mogłyby dobrze pasować do tych istniejących struktur.
Δ9 – THC po raz pierwszy odkryto, że ma działanie przeciwnowotworowe w gruczolakoraku płuc Lewisa w 1975 roku. Zainteresowanie potencjałem konopi indyjskich w leczeniu raka zaowocowało w ostatniej dekadzie znaczącymi badaniami. Wykazano, że najbardziej rozpowszechnione kannabinoidy, Δ9 – THC, CBD i CBN, wpływają na wzrost i proliferację komórek rakowych. Większość badań dotyczących skuteczności konopi indyjskich jako środka leczniczego w przypadku raka koncentruje się tylko na dwóch głównych składnikach, THC i CBD lub ich syntetycznych analogach; bardzo niewiele zostało opublikowanych na temat farmakologii lub potencjalnego klinicznego zastosowania terpenoidów i flawonoidów, które są również głównymi składnikami konopi. Wiadomo, że ekstrakty z całych roślin zawierają inne aktywne cząsteczki, które również mogą mieć właściwości cytotoksyczne, w związku z czym pełne ekstrakty wykazują tak zwane połączone „efekty świty”. Dodatkowo, różne kombinacje fitokannabinoidów mogą być bardziej efektywne niż stosowanie pojedynczych kannabinoidów. Możliwa jest również uprawa odmian konopi o określonym składzie, aby jak najlepiej odpowiadać potrzebom pacjenta, niezależnie od tego, czy chodzi o jego wiek, objawy czy rodzaj nowotworu. Uważa się, że fakt, że różne kombinacje fitokannabinoidów mogą być bardziej skuteczne, wynika z „efektu otoczenia”, jaki wiele innych składników konopi, takich jak terpenoidy i flawonoidy, może mieć na działanie CBD i THC. W rzeczywistości ostatnie badania wykazały, że cały ekstrakt z konopi jest bardziej skuteczny niż sam THC w ograniczaniu wzrostu komórek rakowych wielu różnych typów raka. Pomimo tych dowodów na to, że bardziej niejednorodna mieszanka kannabinoidów może być bardziej skuteczna niż same kannabinoidy, nie opracowano jeszcze żadnej linii konopi i nie przetestowano jej specjalnie pod kątem leczenia raka.
Wiele ostatnich przeglądów szczegółowo przedstawia przedkliniczne dowody na poparcie przeciwnowotworowego działania kannabinoidów w różnych nowotworach dorosłych. Chociaż pełna ocena tych dowodów wykracza poza zakres tego przeglądu, poniższe przeglądy stanowią doskonałe podsumowanie.
Mechanizmy, dzięki którym kannabinoidy wywierają działanie przeciwnowotworowe, zostały dokładnie zbadane i obejmują hamowanie angiogenezy, indukcję apoptozy i autofagii oraz spowolnienie szybkiego wzrostu komórek. Wydaje się, że kannabinoidy wykorzystują różne dobrze znane i dobrze poznane szlaki związane z tymi zjawiskami, w tym indukcję apoptozy poprzez wzrost reaktywnych form tlenu (ROS), szlak MAPK, zwiększoną produkcję ceramidów i szlak stresu ER poprzez p8 , aktywacja kaspazy 3 i hamowanie kinazy białkowej B (AKT), indukcja autofagii poprzez szlak ER i szlaki AKT, hamowanie nadmiernej proliferacji poprzez szlak kinazy fosfoinozytydowej 3 oraz poprzez zmniejszenie cyklicznego adenozynomonofosforanu (cAMP) poprzez hamowanie cyklazy adenylanowej, hamowanie przejścia nabłonkowo-mezenchymalnego (EMT) poprzez hamowanie β-kateniny oraz hamowanie angiogenezy poprzez hamowanie GTPazy z rodziny homologów Ras (RhoA), co prowadzi do hamowania dalszych białek, takich jak kinaza adhezji ogniskowej (FAK). Wydaje się, że te efekty są bezpośrednio mediowane przez receptory CB1 i CB2, a także inne GPCR potencjalnie zawarte w ECS, jak wspomniano powyżej. Ta odpowiedź przeciwnowotworowa wydaje się różnić w zależności od typu nowotworu, stadium, a nawet podłoża molekularnego nowotworu.
I odwrotnie, niewielka liczba badań sugeruje, że endokannabinoidom może przyczyniać się do rozwoju, progresji lub prognozowania raka. Stwierdzono, że wysokie poziomy CB1 i AEA w guzach powodują nadekspresję genów, które promują wzrost raka. Receptor CB1 może również aktywować chimeryczny onkogenny czynnik transkrypcyjny PAX3-FOXO1, zwiększając wzrost komórek rakowych. Stwierdzono, że traktowanie komórek rakowych różnymi syntetycznymi i pochodzenia roślinnego kannabinoidami zwiększa proliferację komórek poprzez regulację w górę szlaków przeżycia ERK1/2 i Akt poprzez aktywację EGFR. Wysokie poziomy CB1 i CB2 stwierdzono również w przypadkach przewlekłej białaczki limfocytowej (CLL). Wiele kanałów TRP jest regulowanych w górę w różnych nowotworach i zbadano możliwość wykorzystania ich w leczeniu raka, chociaż nie za pomocą kannabinoidów.
Większość z tych szlaków molekularnych i efektów przeciwnowotworowych, choć obiecujących, działa tylko w przypadku raka u dorosłych. Badania potwierdzające te lub inne molekularne efekty przeciwnowotworowe kannabinoidów w komórkach raka u dzieci są nieliczne, a biorąc pod uwagę różnice między nowotworami u dzieci i dorosłych oraz rolę ECS w rozwoju mózgu u dzieci, należy badane w szczególności w raku pediatrycznym.
Rozważając leki na bazie konopi lub marihuanę medyczną, CBD jest popularnym wyborem do stosowania w populacjach pediatrycznych, ponieważ nie ma psychoaktywnych skutków ubocznych THC. Większość badań dotyczących stosowania leków na bazie konopi lub medycznej marihuany u dzieci dotyczyła leczenia padaczki, a następnie nudności i wymiotów wywołanych chemioterapią lub kontrolowania w inny sposób nieprzyjemnych skutków ubocznych raka i jego leczenia.
Liczne badania kliniczne w ostatnich dziesięcioleciach dotyczyły leków na bazie konopi, ale zwłaszcza tych zawierających CBD, pod kątem kontroli padaczki dziecięcej, chociaż mechanizm, dzięki któremu CBD zmniejsza napady, pozostaje nieznany.
Badania kliniczne leków opartych na CBD na padaczkę pediatryczną pokazują, że CBD jest bezpieczne i skuteczne w kontrolowaniu napadów padaczkowych u dzieci z różnymi zaburzeniami padaczkowymi, zarówno samodzielnie, jak i jednocześnie z innymi lekami przeciwpadaczkowymi (AED). Niepoważne zdarzenia niepożądane można w dużej mierze rozwiązać poprzez zmniejszenie dawki CBD, towarzyszącego AED lub obu tych leków. Badania leków na bazie THC przyniosły podobne wyniki i nie znalazły dowodów na przyzwyczajenie, co jest częstym problemem przy przepisywaniu leków na bazie konopi tej populacji pacjentów.
Stosowanie konopi w leczeniu tych zaburzeń wskazuje, że konopie indyjskie mogą być stosowane u dzieci w bezpieczny i skuteczny sposób, przy minimalnych skutkach ubocznych i niskim ryzyku wystąpienia poważnych zdarzeń niepożądanych. Stanowi to mocne uzasadnienie dla badań potencjalnej skuteczności marihuany w leczeniu innych schorzeń u pacjentów pediatrycznych, szczególnie gdy dowody na skuteczność konopi indyjskich są silne u dorosłych z tą samą chorobą. Łagodzi również obawy dotyczące bezpieczeństwa używania konopi indyjskich w populacji pediatrycznej, co często stoi na przeszkodzie, aby lekarze zalecali tej populacji pacjentów konopie indyjskie, medyczną marihuanę lub leki na bazie konopi. Jeśli chodzi o raka u dzieci, działanie przeciwnowotworowe konopi w połączeniu z minimalnymi skutkami ubocznymi i kontrolą CINV sprawiają, że jest to atrakcyjna opcja leczenia raka u dzieci.
Chociaż istnieją uzasadnione obawy dotyczące stosowania medycznej marihuany w populacjach pediatrycznych, oparte na dowodach z badań na myszach lub zdrowych ludziach, decyzja o tym, jak najlepiej leczyć ciężko chore dziecko, zwłaszcza nieuleczalnie chore, zmienia stosunek ryzyka do korzyści analiza wykonana przed podjęciem decyzji o terapii. Obecnie brak jest rozstrzygającej literatury dotyczącej stosowania konopi w pediatrycznej opiece onkologicznej.
Większość badań, w których pacjentom pediatrycznym podaje się leki na bazie konopi, obejmuje podawanie doustne, zazwyczaj krople oleju lub spraye na śluzówkę jamy ustnej. Chociaż oczywiście korzystniejsza od inhalacji, biorąc pod uwagę wiek pacjentów, metoda ta zazwyczaj ma niską biodostępność, zwykle między 5% a 20%. Chociaż konopie podawane dożylnie mają podobną biodostępność do konopi wziewnych, nie przeprowadzono żadnych badań dotyczących tej metody podawania u dzieci.
Tylko anegdotycznie doniesiono, że konopie zabijają lub leczą raka u dzieci. Wszystkie inne dane są obecnie przedkliniczne z samych linii komórkowych lub obu linii komórkowych i zwierzęcych modeli heteroprzeszczepów. Jednakże, biorąc pod uwagę omówione wcześniej różnice między nowotworami u dzieci i dorosłych oraz fakt, że sposoby, w jakie agoniści kannabinoidów reagują z receptorami mogą się różnić w zależności od gatunku oraz między eksperymentami, ważne jest, aby badać konopie konkretnie w pediatrycznych badań klinicznych, aby poznać ich skuteczność i potencjalne skutki uboczne, które mogą być specyficzne dla zastosowania pediatrycznego.
Stany Zjednoczone mają obecnie tylko jeden zatwierdzony lek CBD dla pacjentów pediatrycznych, Epidiolex. Lek ten został dobrze przebadany, w tym w badaniach klinicznych, i jest uważany za bezpieczny w leczeniu młodych pacjentów z napadami opornymi na leczenie. Lek ten był przedmiotem wielu badań klinicznych dotyczących wielu różnych zaburzeń padaczkowych u dzieci, z których większość stwierdziła, że zmniejsza częstotliwość napadów z kilkoma skutkami ubocznymi. Większość badań nad stosowaniem medycznej marihuany u dzieci odbywa się w kontekście zaburzeń padaczkowych, a obecnie dostępne dowody dotyczące stosowania konopi indyjskich u pacjentów z onkologią pediatryczną ograniczają się do studiów przypadku i badań opisowych, a nie badań klinicznych lub prób.
Konopie indyjskie są często sugerowane jako alternatywna terapia, która może poprawić i tak już słabą kontrolę objawów u pacjentów onkologicznych, szczególnie w celu kontroli, z działaniami niepożądanymi podobnymi do zgłaszanych u dorosłych. Większość z tych produktów z konopi indyjskich zawierała produkty o wysokiej zawartości THC. Jednak efekt ten nie został jednoznacznie powtórzony w wielu badaniach.
Przegląd badań środków przeciwwymiotnych u dzieci z 2016 r. znalazł tylko 34 odpowiednie badania i wykazał, że agoniści 5-HT3 w połączeniu z deksametazonem są najskuteczniejszym sposobem leczenia, chociaż twierdzą, że generalnie brakuje badań w tym obszarze. Jeśli chodzi o kannabinoidy, twierdzą, że są prawdopodobnie skuteczne, ale mają wiele skutków ubocznych, głównie negatywnych, chociaż pacjenci zgłaszali również inne, bardziej pozytywne skutki uboczne. W badaniu tym znaleziono tylko trzy badania kliniczne porównujące leki przeciwwymiotne na bazie konopi ze standardowymi lekami przeciwwymiotnymi. Przegląd tych badań znajduje się poniżej.
Dwa z trzech badań klinicznych wykazały, że nabilon, syntetyczny analog THC, jest bardziej skuteczny niż dwa standardowe środki przeciw nudnościom, domperidon i prochlorperazyna. W obu badaniach nabilon był znacznie skuteczniejszy w zmniejszaniu epizodów wymiotów i był preferowany przez znacznie większą liczbę pacjentów i/lub rodziców. Jednak w obu przypadkach zgłoszono więcej skutków ubocznych związanych z nabilonem. W jednym z badań zmniejszenie dawki nabilonu całkowicie wyeliminowało wszystkie główne działania niepożądane, a pacjenci odnotowali szybszy powrót do normalnego i krótszy pobyt w szpitalu po leczeniu nabilonem. Warto zauważyć, że nabilon był preferowany w obu badaniach, pomimo poważnych skutków ubocznych, które przewyższały już standardowe leki przeciwwymiotne.
W trzecim badaniu Δ9 – THC był testowany w stosunku do metoklopramidu i perchlorazyny i okazał się znacznie lepszym lekiem przeciw nudnościom i wymiotom niż oba te leki. Stwierdzono również, że zmniejsza anoreksję i zwiększa apetyt. Podobnie jak w przypadku nabilonu, najczęstszym skutkiem ubocznym była senność, chociaż wzrost tego efektu był znaczący tylko między THC a metoklopramidem. Tylko dwóch pacjentów zgłosiło odczuwanie jakiegokolwiek „haju” podczas tego leczenia, co spowodowało, że jeden pacjent przerwał leczenie.
Δ8 -THC, izomer THC, który różni się od Δ9-THC, był również testowany na ośmiornicy dzieci z różnymi nowotworami hematologicznymi w różnych schematach leczenia, które mogą powodować wymioty. Autorzy odkryli, że THC całkowicie zapobiegało wszystkim wymiotom w różnych cyklach chemioterapii u wszystkich ośmiu pacjentów; zaobserwowali również całkowity brak skutków ubocznych.
Podsumowując, wszystkie te wyniki wskazują, że stosowanie medycznej marihuany lub syntetycznych leków kannabinoidowych jako leków przeciwwymiotnych i przeciw nudnościom jest warte zbadania u pacjentów pediatrycznych pod ścisłym nadzorem, zwłaszcza jeśli tradycyjne leki przeciwwymiotne i przeciw nudnościom są nieskuteczne dla pacjenta.
Powszechnym zastosowaniem medycznej marihuany w populacjach pediatrycznych, szczególnie w populacjach nowotworowych, jest łagodzenie w celu zwiększenia komfortu pacjenta i jakości życia podczas trudnych i intensywnych terapii. Opisowe badanie dotyczące stosowania medycznej marihuany w szpitalu w Izraelu dla pacjentów z rakiem pediatrycznym wykazało wysoki (80%) wskaźnik zadowolenia pacjentów i rodziców z łagodzenia objawów związanych zarówno z chorobą, jak i leczeniem, bez żadnych negatywnych skutków ubocznych. Jednak niektórzy pacjenci nie zareagowali na leczenie medyczną marihuaną. Brak negatywnych skutków ubocznych (i prawdopodobnie brak reakcji) autorzy przypisywali temu, że większość wybrała jako metodę spożycia krople oleju, które zazwyczaj mają bardzo niską biodostępność. W badaniu nie wykorzystano jednak zwalidowanych metod zbierania informacji o odpowiedzi pacjentów i uznano możliwość wystąpienia efektu placebo.
W Szpitalu Dziecięcym w Kolorado prowadzone są obecnie prospektywne badania obserwacyjne, które rekrutują pacjentów pediatrycznych z nowotworami OUN w celu zbadania ich jakości życia podczas stosowania produktów pochodnych marihuany jednocześnie z leczeniem leczniczym lub paliatywnym.
Badania z wykorzystaniem linii komórek pediatrycznego guza mózgu w celu zbadania zarówno molekularnych mechanizmów przeciwnowotworowych, jak i potencjału konopi jako leczenia są rzadkie, ale istnieją i są wykonywane prawie wyłącznie w modelach nerwiaka niedojrzałego. Retrospektywna analiza molekularna pediatrycznych glejaków o niskim stopniu złośliwości przeprowadzona w jednym z instytutów wykazała, że guzy, które spontanicznie uległy inwolucji lub pozostały stabilne, miały wyższy poziom mRNA kodującego CB1 (CNR1) niż guzy, które uległy regresji. Autorzy postawili hipotezę, że potencjalne szlaki przeciwnowotworowe wyzwalane przez aktywację receptorów CB1 mogą stanowić mechanizm tego efektu, jednocześnie przyznając, że typy nowotworów w tych przypadkach mogą spontanicznie przejść w remisję. Podobnie receptory CB2 znaleziono w wielu typach guzów mózgu u dzieci, zarówno złośliwych, jak i łagodnych, z wyjątkiem guzów zarodkowych. Poziom ekspresji receptorów CB2 korelował ze złośliwością nowotworu, a najwyższe poziomy receptorów stwierdzono w obszarach zawierających wysoki poziom komórek bardzo proliferacyjnych i inwazyjnych. Chociaż niepokojące, badanie to wskazuje, że mechanizmy przeciwnowotworowe, w których pośredniczy CB2, są również możliwą drogą leczenia tych guzów.
Jeśli chodzi o mechanizm, dzięki któremu konopie indyjskie mogą oddziaływać na nowotwory mózgu u dzieci, istnieją cztery badania. Badanie z 2016 r. wykazało, że CBD było w stanie zmniejszyć żywotność i wywołać apoptozę komórek nerwiaka niedojrzałego, a także zmniejszyć wzrost guza w przypadku heteroprzeszczepów. Ponieważ CBD nie ma szczególnie wysokiego powinowactwa do CB1, to dodatkowo sugeruje, że efekty przeciwnowotworowe mogą być wywołane przez wykorzystanie receptorów innych niż CB1. Stwierdzono również, że CBD wpływa na ekspresję miRNA w nerwiaku niedojrzałym, obniżając poziom hsa-let-7a i zwiększając poziom hsa-miRNA-1972. Te zmienione miRNA skutkowały zmienionymi poziomami białka, przy czym hsa-let-7a zwiększał poziomy białek apoptozy kaspazy-3 i GAS-7, a hsa-miRNA-1972 zmniejszał białka antyapoptotyczne BCL2L1, SIRT1 i MYCN. CBD w tej linii komórkowej również obniżył poziom AKT1, zwiększył PTEN, spowodował apoptozę, zahamował migrację i przesunął metabolizm komórkowy w kierunku glikolizy. Jeden syntetyczny kannabinoid, AM404, został również zbadany w nerwiaku niedojrzałym. Chociaż nie wykazano, że hamuje żywotność komórek, hamuje inwazję poprzez zmniejszoną ekspresję MMP-1, 3 i 7 oraz hamuje aktywność transkrypcyjną czynników transkrypcyjnych pronowotworowych NFAT i NF-KB poprzez szlaki niezależne od CB1 i TRPV1.
Jeśli chodzi o kliniczne oznaki skuteczności marihuany, opisowe badanie pediatrycznych pacjentów z rakiem, którzy zdecydowali się na stosowanie medycznej marihuany w szpitalu dziecięcym w Izraelu, nie wykazało żadnych oznak, że leki przeciwdrgawkowe i medyczna marihuana oddziałują negatywnie u dzieci z guzami mózgu. Podejrzewano, że inhalacja THC przez palenie rekreacyjne jest zaangażowana w regresję dwóch gwiaździaków włosowatych u dzieci, ponieważ pacjenci nie otrzymywali leczenia poza wstępną subtotalną resekcją chirurgiczną. Jednak guzy te miały niskie wskaźniki proliferacji, a regresja gwiaździaków włosowatych o niskim stopniu złośliwości jest znanym zjawiskiem, co sprawia, że dowody te są stosunkowo nieprzekonujące. Badania te ustalają, że konopie indyjskie mogą być nietoksyczne u dzieci chorych na raka w odpowiednich dawkach i że konopie mają potencjał kliniczny do leczenia raka, w oczekiwaniu na bardziej szczegółowe badania.
Wiele badań nad wpływem marihuany na raka dziecięcego przedklinicznie dotyczyło białaczki. THC zyskało najwięcej uwagi jako środek przeciwnowotworowy w modelach przedklinicznej białaczki. W 2005 roku naukowcy odkryli, że THC indukuje apoptozę w komórkach Jurkat, ludzkiej linii komórek T. Ta apoptoza była wyzwalana przez szlak zewnętrzny poprzez rozszczepienie kaspaz 8 i 10 oraz przez szlak wewnętrzny poprzez zmianę potencjału błony mitochondrialnej i uwolnienie cytochromu c. Inne badanie mechanizmu apoptozy wywoływanej przez THC w komórkach Jurkat wykazało, że wpływa ona również na szlak sygnałowy Raf-1/MEK/ERK, głównie poprzez zmianę stanu fosforylacji tych cząsteczek. To wywołało relokację BAD do mitochondriów, powodując aktywację wewnętrznego szlaku apoptotycznego. Inne badanie wykazało również, że THC może indukować apoptozę komórek Jurkat poprzez biosyntezę ceramidów, uruchamiając ten sam wewnętrzny szlak przez mitochondria. Komórki Jurkat, jako komórki odpornościowe, wyrażają głównie receptory CB2 i stwierdzono, że we wszystkich powyższych efektach pośredniczy CB2. Jest to godne uwagi, ponieważ CB1 jest receptorem, za pośrednictwem którego pośredniczy psychoaktywność wywołana THC, co jest głównym problemem przy rozważaniu używania konopi indyjskich w populacjach pediatrycznych. Nowsze badania dotyczyły zastosowania analogu THC w komórkach Jurkata i odkryli, że indukuje apoptozę poprzez wytwarzanie reaktywnych form tlenu (ROS), które wyzwalają wewnętrzną ścieżkę apoptotyczną poprzez mechanizm niezależny od CB1 i CB2, oraz że, co ważne, nie występuje to w normalnych limfocytach krwi obwodowej.
Wykazano również, że CBD indukuje apoptozę w komórkach białaczkowych. Wykazano, że działa na mitochondria, indukując śmierć komórek zarówno poprzez apoptozę, jak i autofagię w różnych modelach T-ALL. Zmniejsza również żywotność i wyzwala apoptozę in vitro i in vivo poprzez wzrost ROS poprzez działanie CBD na receptor CB2. Istnieją również dowody w białaczce na efekt otoczenia, w którym połączenia kannabinoidów składające się z dwóch z CBD, CBG i THC działają synergistycznie ze środkami chemioterapeutycznymi, winkrystyną i cytarabiną, szczególnie w przypadku kombinacji CBD + THC. Szczególnie interesujące jest odkrycie, że stosowanie par kannabinoidów po zastosowaniu któregokolwiek ze środków chemioterapeutycznych było skuteczniejsze niż jednoczesne stosowanie pary kannabinoidów i chemioterapii.
Istnieją pewne dowody na działanie przeciwnowotworowe konopi indyjskich u pacjentów. Studium przypadku przeprowadzone przez Singha i Bali w 2013 roku wykazało działanie przeciwnowotworowe u 14-letniego pacjenta z agresywną ostrą białaczką limfoblastyczną (ALL). Pacjent miał translokację chromosomu Philadelphia, która jest słabym markerem prognostycznym w ALL. Po intensywnym leczeniu chorą zalecono do opieki paliatywnej. W tym momencie rodzina rozpoczęła leczenie wieloma różnymi olejami konopnymi i pracowała nad zwiększeniem częstotliwości i stężenia dawek w czasie. Wiele spadków liczby komórek blastycznych było ściśle skorelowanych ze zwiększonymi dawkami, co oznacza, że wyników nie można przypisać spontanicznej regresji. Ponadto wielu negatywnych skutków ubocznych chemioterapii nie zaobserwowano podczas leczenia olejem konopnym, a pacjent zgłosił poprawę jakości życia podczas leczenia olejem konopnym. Chociaż pacjent ostatecznie zmarł z powodu powikłań związanych z chorobą, autorzy spekulują, że agresywny charakter wcześniejszego leczenia mógł być związany z przyczyną zgonu. Autorzy zauważają również, że wcześniejsza agresywna chemioterapia nie zmniejszyła liczby komórek blastycznych i miała niszczące skutki uboczne, podczas gdy leczenie olejem konopnym przyniosło efekt odwrotny. Inne badanie ekspresji i potencjalnej użyteczności klinicznej CB1 i CB2 u pacjentów z przewlekłą białaczką limfocytową (CLL) wykazało, że wysoka ekspresja CB1 (mierzona za pomocą poziomów mRNA) była skorelowana ze słabymi wynikami, a hodowle komórek pacjentów i normalne komórki kontrolne od zdrowych pacjenci wykazywali zmniejszoną żywotność w odpowiedzi na leczenie kannabinoidami (głównie syntetycznymi). Efekt ten nie był skorelowany z poziomami ekspresji CB1 lub CB2, co sugeruje zaangażowanie innych receptorów pomimo użycia syntetycznych kannabinoidów zaprojektowanych specjalnie dla CB1 lub CB2.
Badanie z 2009 roku wykazało, że ekspresja genu CB1 jest znacznie podwyższona w mięśniakomięsaku prążkowanokomórkowym, rzadkim raku tkanek miękkich u dzieci, a stymulacja CB1 za pomocą THC i HU-210, syntetycznego analogu THC, była w stanie zmniejszyć żywotność kilku linii komórkowych mięsaka prążkowanokomórkowego. Było to pośredniczone przez aktywację szlaku Akt, wyzwalającą zwiększoną kaspazę 3, a zatem apoptozę, a także zwiększoną aktywację p8. Aktywację kaspazy 3 i spadek żywotności.
Wykazano, że zakłócenie ECS podczas rozwoju prenatalnego i wczesnego postnatalnego ma drastyczne konsekwencje behawioralne zarówno dla szczurów, jak i dla ludzi, z niektórymi efektami utrzymującymi się w wieku dorosłym, a innymi znikającymi wraz z osiągnięciem fenotypu dorosłego. Obecnie okres dojrzewania wydaje się być bardzo delikatnym okresem dla używania konopi indyjskich; na rozwój odpowiednich reakcji na stres i łączność między różnymi obszarami mózgu może mieć istotny wpływ jego użycie. Ten rozwijający się ECS może być również korzystny dla pacjentów pediatrycznych, ponieważ wielu badaczy zajmujących się układem endokannabinoidowym wysnuło teorię, że ponieważ układ endokannabinoidowy nie jest jeszcze w pełni rozwinięty u młodszych pacjentów, leczenie konopiami indyjskimi wykorzystujące agonizm THC lub CB1 może nie powodować niepożądanych skutków. efekt psychoaktywności.
Większość badań przeprowadzonych na medycznej marihuanie i dzieciach ma problemy z wielkością próby i odpowiednią kontrolą, co oznacza, że lekarze nie mają zbyt wielu wysokiej jakości informacji do wykorzystania przy rozważaniu przepisania medycznej marihuany. Jest to również główny problem w literaturze przedklinicznej, gdzie badania nad medyczną marihuaną koncentrują się głównie na osobach dorosłych.
Jednak sytuacja może się poprawiać. Niedawny przegląd publicznie dostępnych dowodów dotyczących konopi indyjskich w pediatrycznej opiece onkologicznej wykazał, że większość dostępnych artykułów miała co najmniej zadowalającą jakość i podkreślił potrzebę dalszych badań, w szczególności studiów przypadku, które mogłyby dokładniej określić skuteczność, dawkowanie i dokładną formułę.
Chociaż istnieją obawy dotyczące uzależniającego potencjału marihuany i jej zdolności do zmiany rozwoju mózgu z konsekwencjami, które wciąż nie są w pełni określone, wiele badań w tej dziedzinie przeprowadzono na młodzieży i młodych dorosłych. Chociaż młodzież uważana jest za pacjentów pediatrycznych, ich rozwój mózgu różni się od rozwoju dziecka, a ryzyko stosowania medycznej marihuany lub terapii opartych na kannabinoidach w tym okresie nie daje się uogólnić na dzieci. W jednym badaniu klinicznym oceniano ryzyko habituacji przy leczeniu Δ9 – THC u pacjentów pediatrycznych i nie stwierdzono ryzyka habituacji.
Ponadto leczenie konopiami indyjskimi u dzieci może potencjalnie zmienić inne formy uzależnienia. Badania na myszach i szczurach wskazują, że prenatalna ekspozycja na Δ9-THC może zmienić możliwość uzależnienia dorosłych od opioidów poprzez zmianę rozwoju neuronów opioidergicznych.
Publicznie dostępne dane na temat używania konopi indyjskich w leczeniu raka u dzieci często dostarczają powodów, dla których warto ich używać lub nie. Powody przeciwko stosowaniu obejmują opóźnienia rozwojowe i potencjał uzależniający, potencjalne interakcje z innymi lekami, piętno i rzekomy „brak korzyści”. Powody jego stosowania są bardziej powszechne, z naciskiem na łagodzenie skutków ubocznych chemioterapii, takich jak nudności, wymioty, ból i lęk lub inne problemy psychospołeczne. Prawie połowa artykułów twierdzi, że konopie indyjskie mogą zabijać raka, pomimo faktu, że badania wskazujące na to są w dużej mierze przedkliniczne i nie ma do tej pory rozstrzygających opublikowanych badań klinicznych z użyciem medycznej marihuany.
Inny często spotykany w dostępnej literaturze problem dotyczy porad lekarzy. Stwierdzono, że wielu lekarzy sprzeciwia się rodzinnym decyzjom o używaniu konopi indyjskich ze względu na brak dowodów dotyczących skuteczności, dawkowania i formuły. Co ciekawe, inne badania nad opiniami amerykańskich lekarzy na temat używania konopi indyjskich u pacjentów z onkologią pediatryczną wskazują, że lekarze są bardzo zainteresowani cannabis i są gotowi pomóc tym pacjentom uzyskać dostęp do medycznej marihuany pomimo obaw o to, jak dokładnie to zrobić. Istnieje również sugestia, że lekarze sprzeciwiają się używaniu konopi po prostu dlatego, że nie są świadomi potencjalnych korzyści płynących z leczenia konopiami lub kannabinoidami. Niestety, niechęć lekarzy do przepisywania, polecania, a nawet tolerowania marihuany dla pacjentów prowadzi ich do poszukiwania ich z potencjalnie nielegalnych źródeł lub do wypróbowania nieskutecznych szczepów, które mogą mieć wysoce niepożądane skutki uboczne.
Jak na razie niewiele jest informacji na temat ważnych kwestii lekarskich, takich jak dawkowanie, ryzyko i korzyści, interakcje między lekami i działania niepożądane. Formuły i dawki konopi są również całkowicie niekontrolowane, ponieważ przemysł konopny pozostaje prywatny i nieuregulowany. Oznacza to, że lekarz zalecający medyczną marihuanę nie będzie w stanie wypisać konkretnej recepty na konkretną dawkę ani nawet zalecić konkretnego szczepu. Z tych powodów lekarze są ciekawi, ale ostrożni i prawdopodobnie nie mogą zalecać marihuany pacjentom pediatrycznym, dopóki specyficzne badania pediatryczne nie zbadają wpływu tego stosowania nie tylko na zabijanie raka, ale także na skutki uboczne, rozwój mózgu i inne potencjalnie długotrwałe przeprowadzono następstwa terminów.
Jak wspomniano wcześniej, CBD jest popularną opcją do stosowania u dzieci ze względu na brak psychoaktywnych skutków ubocznych, obecne stosowanie w łagodzeniu i niską toksyczność. Jednak wiele produktów CBD może nie być tak czystych, jak twierdzono, ani nie zawsze są one oznaczone dokładną ilością obecnego CBD, co może prowadzić do niezamierzonych skutków ubocznych u pacjentów wynikających z nieprecyzyjnych dawek CBD. Dodatkowo, pewne dowody na to, że CBD może być w stanie wiązać, choć niekoniecznie cierpieć, receptor CB1 budzą obawy, że może on zakłócać wszelkie procesy, w których pośredniczy CB1.
W USA zgłoszono 518 zatruć CBD w 2018 r. i 492 do maja 2019 r. Mogło to wynikać z niedokładnie oznakowanych produktów lub błędnie obliczonych dawek i ilustrować, że CBD nie jest produktem nieszkodliwym, co może wyjaśniać, dlaczego lekarze ostrożnie zalecają stosowanie CBD.
Prawie wszystkie badania dotyczące stosowania leczenia opartego na konopiach indyjskich w leczeniu CINV i epilepsji wspominają o niektórych uczestnikach badania, którzy rezygnują z powodu poważnych skutków ubocznych leczenia konopiami indyjskimi. Częstym problemem w przeglądach dotyczących pacjentów pediatrycznych i konopi indyjskich jest zwiększony poziom skutków ubocznych, które występują w przypadku leczenia opartego na konopiach indyjskich, niezależnie od tego, czy leczenie oparte na konopiach jest skuteczne.
Kilka głównych organów rządowych, w tym Amerykańska Akademia Neurologii i Amerykańska Akademia Pediatrii, nie zaleca stosowania konopi indyjskich u dzieci chorych na raka ze względu na ograniczone dowody. Obecnie w Kanadzie istnieje ponad 400 licencjonowanych dostawców marihuany medycznej, a konopie indyjskie można od nich kupić w postaci suszu, artykułów spożywczych, ekstraktów, środków do stosowania miejscowego, roślin i nasion.
Chociaż istnieje wiele dobrej jakości badań, które szczegółowo opisują działanie przeciwnowotworowe cannabis w nowotworach dorosłych, liczba guzów pediatrycznych jest znacznie niższa. Biorąc pod uwagę, że wykazano, że różne kannabinoidy, a nawet oleje z konopi, są dobrze tolerowane przez dzieci w leczeniu CINV i epilepsji, istnieje dobry powód, aby kontynuować dalsze badania przedkliniczne i kliniczne nad przeciwnowotworowym działaniem konopi indyjskich w przypadku większej liczby guzów pediatrycznych. Badania te należy przeprowadzić specjalnie dla guzów pediatrycznych, ponieważ ich genetyczna i biologiczna budowa często różni się od ich dorosłych odpowiedników. Może to również oznaczać, że znane mechanizmy, dzięki którym konopie indyjskie mają działanie przeciwnowotworowe w nowotworach dorosłych, mogą nie mieć zastosowania dokładnie do guzów pediatrycznych i w tym przypadku potrzebne są badania w celu wyjaśnienia tych mechanizmów.
Istniejące dane pokazują, że zarówno opinia publiczna, jak i lekarze popierają te badania. W chwili obecnej brak zasad dotyczących tego, jak i kiedy można bezpiecznie stosować konopie indyjskie u pacjentów pediatrycznych, jest główną przeszkodą opisaną zarówno przez rodziców, jak i lekarzy, którzy są ciekawi stosowania konopi przez pacjentów pediatrycznych. Obecnie istnieje więcej niż wystarczająca ilość danych na temat tego, jak konopie są tolerowane przez dzieci, aby można było napisać taką politykę. Umożliwi to lekarzom i rodzicom podejmowanie opartych na dowodach decyzji dotyczących używania konopi indyjskich u dzieci i uniemożliwi rodzicom zasięganie porady w innych, mniej wiarygodnych źródłach. Jest to szczególnie istotne, ponieważ konopie indyjskie są legalizowane w coraz większej liczbie miejsc na całym świecie.
Legalizacja jest kolejnym mocnym uzasadnieniem dla dalszych badań w tym obszarze. Sprawia, że medyczna marihuana i potencjalne dezinformacje na temat ich stosowania i skuteczności w pediatrii są bardziej dostępne dla ogółu społeczeństwa. Może to być jednak również pozytywne, ponieważ legalizacja pozwala na bardziej rygorystyczne regulacje i wyższe standardy produkcji produktów z konopi indyjskich. Może to pomóc w zapobieganiu potencjalnemu przedawkowaniu konopiami i pozwala na bardziej szczegółowe badanie skutków różnych kannabinoidów, zarówno samych, jak i w połączeniu ze sobą, lub innymi składnikami konopi, takimi jak terpeny, alkeny, terpenoidy i flawonoidy.
Bardziej rozpowszechnione stosowanie konopi indyjskich u pacjentów pediatrycznych pozwoli również na lepsze zrozumienie jej skutków rozwojowych. Chociaż istnieje duża ilość danych na temat wpływu marihuany na rozwój mózgu w grupie AYA i jej wpływu na dzieci narażone na działanie marihuany w okresie płodowym, niewiele jest danych na temat wpływu marihuany na dzieci, które otrzymują ją w różnym wieku od 1 i 14 lat. Istnieją już badania badające późne skutki obecnych terapii onkologicznych u dzieci wśród dzieci, które przeżyły raka, które można wykorzystać również do badania późnych skutków jakiejkolwiek terapii marihuaną medyczną. Co więcej, poważne i czasami śmiertelne natychmiastowe i późne skutki istniejących metod leczenia raka u dzieci wymagają opracowania mniej toksycznych terapii.
Najlepiej byłoby, gdyby badania nad marihuaną ujawniły, że jest to wysoce skuteczna terapia przeciwnowotworowa u dzieci, bez poważnych skutków ubocznych obserwowanych przy obecnie akceptowanych metodach leczenia. Istnieje potencjał, aby medyczna marihuana mogła być stosowane w schemacie leczenia z obecnie istniejącymi metodami leczenia, takimi jak chirurgia, chemioterapia i radioterapia. Potrzebne są dalsze badania, aby określić, w jaki sposób może on wchodzić w interakcje z różnymi lekami i innymi metodami leczenia, aby można go było włączyć do leczenia raka u dzieci. Dodatkowo brakuje zrozumienia jego działania przeciwnowotworowego na poziomie molekularnym w raku pediatrycznym; obszar ten wymaga własnych badań, ponieważ nowotwory u dzieci i dorosłych często bardzo się różnią na poziomie molekularnym. Pomoże to w przewidywaniu, jakie nowotwory zareagują na leczenie kannabinoidami i które kombinacje kannabinoidów będą najlepsze dla każdego typu nowotworu. Ostatecznie badania nad wykorzystaniem guzów pediatrycznych są niezwykle uzasadnione i konieczne, ponieważ mogą rzeczywiście stanowić lepszą opcję dla dzieci z lepszym przeżyciem i lepszymi wynikami dla tej populacji pacjentów.
Umów wizytę i wypróbuj nowe możliwości:
Klinika Konopna Fitokan
https://www.fitokan.pl/klinika-przychodnia/umow-wizyte/
(kwalifikacja jest darmowa!)
tel.: 517 117 647
email: INFO@FITOKAN.PL
